Als ouder heb je tegenstrijdige gevoelens in het begin. Je wil erg graag dat je kind het goed doet op school, je wenst je kind het beste toe.
Dan onstaan er problemen. In eerste instantie lijken ze niet zo erg te zijn. Maar de problemen breiden zich uit en dan probeer je in die chaos een goede weg te vinden. Je kind raakt gefrustreerd. Ook wij als ouders. Het heeft een hele tijd geduurd voordat we er achter waren wat het nu eigenlijk was.
Daarna krijg je een periode van acceptatie, zowel bij je kind als bij jezelf. En toen dat allemaal achter de rug was konden we weer verder en zoeken naar een weg die voor onze zoon het beste en fijnste was. We hebben geboft......hij heeft zijn weg gevonden en zit goed in zijn vel. We hebben op de diverse scholen ook gezegd dat rekenen geen optie meer is. De energie moet maar in andere vakken gestoken worden. Daar werd eerst vreemd van opgekeken, maar ook geaccepteerd na de uitleg van dyscalculie. We moeten wel op iedere school weer opnieuw uitleggen wat dyscalculie is en wat het betekent voor onze zoon.
Verder gaan we laconiek met het probleem om. Hij heeft gewoon pech gehad dat hij dyscalculie heeft en moet maar aan dingen werken die hij wel kan. En dat doet hij ook. Onze zoon is nu 17 jaar en legt nu zelf uit aan de leraren wat hij heeft en verwijst naar de website van zijn moeder

. En hij mag alleen zijn zusje plagen als hij snel kan zeggen hoeveel 20-8 is. Dus is het plagen snel over

.
Hoe is dat bij jou gegaan?