Hallo Lotgenoten

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

Hallo Lotgenoten

Berichtdoor Suzanne van Doren » 19 Dec 2004 22:48

Ik ben 34 jaar en heb mijn hele leven al last van dyscalculie.
Als ik hier verhalen lees dan krijg ik spontaan er een brok van in mijn keel.
Mijn ouders hebben me altijd gezegd dat ik niet goed kon leren en ze schaamde zich voor mij en hielden voor familie en vrienden mijn rekenen geheim, zelf hadden ze me geleerd dat ik dat ook moest doen want mensen toonden hiervoor geen begrip ( wat nu nog vaak aan de orde is ).
Mijn lagere school was een nachtmerrie hardop tafeltjes opzeggen, klok leren kijken, voor de klas voelde je dan zo minderwaardig en dom, extra bijles tot sávonds toe.
Daarna hebben mijn ouders voor dat ik naar het voorgezet onderwijs ging mij een uitgebreide test laten doen want waar moest hun dochter heen en kon ze haar geheim goed verbloemen tegen over andere leerlingen.
Het werd de groenschool daar hadden ze buiten het gewone onderwijs, speciaale kleinere klassen.
Ik begon daar aan de opleiding van bloemiste met horte en stoten ben ik hier door heen gerold. Alle vakken had ik gemiddeld een 8.5 gehaald maar boekhouden en wiskunde was natuurlijk funest, maar op de valreep dan nog geslaagd.
Mijn vervolg opleiding hiervan was in Vught werken en leren maar toen begon de ellende. Stage lopen in een bloemenzaak harstikke leuk tot dat ik de kassa moest gaan doen.
Als ik daar aan terug denk moet ik er spontaan van huilen wat een nachtmerrie.
De kas klopte vaak niet, geld terug geven vaak verkeerd waarbij mensen recht in je gezicht zeiden maar weet je dat niet dat zoveel kost in plaats van ....
Je begrijpt natuurlijk wel dat ik dit niet heb volgehouden.
Met al me diploma's opzak ben ik ander werk gaan doen poetsen en strijken wat ik natuurlijk helemaal niet leuk vond ik wilde ook iets doen waarvoor ik geleerd had.
Uiteindelijk ben ik jong getrouwd mijn ouders waren erg gelukkig hun dochter was onder de pannen desondanks mijn handicap.
Nu heb ik zelf kinderen van 10, 9, en 7 jaar ze hebben allemaal moeite met leren.
Vaak kan ik ze niet helpen met rekenen ik heb ze nog niet verteld dat ik het niet kan ik ben bang dat ze me zullen uitbuiten of uit lachen dus stuur ik ze hiermee naar hun vader.
Ze zijn vaak zo trots als ze thuis komen en natuurlijk ben ik dat ook maar denk dan diep in mijn hart waarom kan ik dat nu niet.
Ook ben ik boos over de euro invoering. Voor scholen, ect. was er extra begeleiding tijdens de invoering maar ik voel me net een vis op het droge
en hoop (vooral als het druk is bij een kassa dat ik niet voldoende tijd krijg om het uit terekenen) dat de juffrouw van de kassa maar eerlijk is.
Mensen met dyscalculie daarbij hebben de ministers niet bij stil gestaan.
Voormezelf is dit een allereerste stap naar openheid wat me veel moeite heeft gekost voor de toekomst denk ik dat ik altijd wel mijn neus zal blijven stoten en complete openheid daaraan ben ik nog niet aantoe en misschien ook wel nooit.

Suzanne
Suzanne van Doren
 
Berichten: 2
Geregistreerd: 19 Dec 2004 21:57

Berichtdoor Renée » 20 Dec 2004 20:28

Hallo Suzanne, Welkom op het forum,

Ik denk dat velen zich aan jouw verhaal kunnen spiegelen.
Dom gevonden worden, verbergen van leerproblemen, zich schamen.....
Je hebt al een stap genomen om hierover met ons te praten en dat is geweldig! Duim op
Vind jezelf vooral niet dom, want dat is zeker niet zo.
Ik denk dat je je kinderen heel goed zou kunnen steunen door wel te vertellen wat er met jou aan de hand is, dat je problemen hebt met rekenen, maar dat je wel weer andere dingen goed kunt. Ik ben ervan overtuigd dat je prachtige boeketten bloemen kunt maken waarbij je veel kennis van planten en bloemen moet hebben en daarbij ook nog heel creatief moet zijn. Ik doe je dat in ieder geval niet na.....

Hier in huis is het zo dat de kinderen weten dat ze met de exacte vakken bij hun vader moeten zijn en met andere vakken bij mij. Het is volledig geaccepteerd dat zoonlief en ik niet kunnen rekenen (maar wel weer een heleboel andere dingen kunnen).

Probeer je niet minder te voelen als je iets niet kunt. Je hebt gewoon pech gehad dat je niet kunt rekenen. Ik denk dat je kinderen het heel goed begrijpen omdat ze in dezelfde situatie zitten.
Maar zij hebben het geluk dat ze toch gestimuleerd worden om door te gaan! Uitbuiten zullen ze niet doen...wel misschien fijn vinden om jou te helpen bij bepaalde berekeningen. (Ik vraag wel eens aan onze jongste van 13 jaar om iets uit te rekenen :) ).

Die Euro is een ellende:) Maar ook daar wennen we wel weer aan.... :roll:

Kortom, schaam je niet en heb lak aan mensen die je daarom uitlachen.
Bedenk maar hoeveel dingen je WEL kunt!
Gebruikers-avatar
Renée
Site Admin
 
Berichten: 532
Geregistreerd: 01 Sep 2003 13:51
Woonplaats: Gelderland

Berichtdoor Daantje » 31 Mrt 2005 18:47

Hallo suzanne.

Ik heb dan zelf geen dyscalcullie maar mijn dochter wel. Ze staat ook hier op t forum onder de naam daantje. Ik sta op de site onder de naam een moeder.Ik wil je alleen maar even zeggen dat je je nooit moet schamen voor iets wat je niet kunt. Als je niet kon zien had je waarschijnlijk nu een bril, als je niet kunt lopen een rolstoel. maar ook daarvoor schaam je je niet omdat dat nu heel gewoon is. Mensen uit de omgeving moeten je warderen en mogen om wie je bent, niet om wat je wel of niet kunt. Gelukkig heeft onze lieve heer de rekenmachine uit laten vinden door een knapkop die wel toevallig kan rekenen. Dus maak gebruik van alle mogelijkheden die je wel kunt en stop vlug met je schamen, en begin ermee om trots te zijn over wat je tot nu toe bereikt hebt. je hebt nl wel 3 kinderen die je nog heel veel kunt leren. Ik ben ook trots op mijn dochter, ze kan dan toevallig niet rekenen, maat verder is het een geweldige meid , die een doorzettingsvermogen heeft waar ik af toe jaloers op ben. Zo zie je maar, ieder zijn of haar talenten. Sterkte ermee en vooral praat er veel over, alleen dan komt dyscalcullie uit de schaduw.

Groetjes marianne.
Daantje
 
Berichten: 33
Geregistreerd: 02 Nov 2004 11:34
Woonplaats: venlo

Berichtdoor Juf Joyce » 28 Mrt 2006 19:19

Hoi Suzanne

Ik herken je verhaal heel erg. De problemen die jij ervaart.
Ik ben zelf 21 heb ook Dyscalculie en studeer nu Pedagogiek.
Ook ik heb hiervoor Onderwijassistente gedaan waarmee ik veel tegen mijn Dyscalculie en schaamte aanliep.
Ik stond voor de klas, maar de kinderen konden beter rekenen dan ik... dat was best frustrerend.
Wat je nu vertelt over je kinderen daar ben ik zelf ook bang voor. Ik ben nog geen moeder maar hoop in de toekomst dat wel ooit te worden. Ik loop dan ook tegen het probleem aan dat ik mijn kinderen niet goed rekenen uit kan leggen of het met ze te oefenen. Ik heb uit eigen ervaring ook geleerd dat je dat ook beter niet kunt doen, want dat kan het voor het kind heel verwarrend werken. Toch wil je helpen en is het heel vervelend als je het niet goed kunt...
Maar als ik een ding heb gemerkt is dat het goed is om te proberen om te gaan met je rekenprobleem. Te kijken naar wat je wel kan. "als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan "
En ik denk dat als je open bent over je rekenprobleem dat kinderen je juist ook kunnen en willen helpen op hun eigen manier.
Juist zij kunnen met oplossingen (praktische) komen waar je misschien zelf nog nooit aan gedacht heb. Door hen er op een positieve manier bij te betrekken, helpt het jou misschien ook een stukje in je acceptatie en het makkelijker te maken voor jezelf om om te gaan met een rekenprobleem.......

groetjes Joyce
Juf Joyce
 
Berichten: 3
Geregistreerd: 27 Mrt 2006 21:43
Woonplaats: Utrecht


Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten

cron