Herkenbaar?

[Dyscal]

Hallo allemaal,

Ik ben blij dat dit forum bestaat want het lijkt wel alsof in het dagelijkse leven alleen mensen met dyslexie bestaan.

Mijn leven lang heb ik al rekenproblemen, echter nooit erkend door leerkrachten. Ik was lui en moest beter mijn best doen, werd er dan gezegd. Destijds (ben al 40 ) was dyscalculie niet bepaald bekend/onderkend. Ik weet dat ik me al die jaren met mijn geheugen heb weten te redden. Echter na verschillende "reken"banen kwam ik bij een werkgever terecht waarbij het gewoon niet meer ging. Op de een of duistere manier onthield ik niets meer zelfs niet als ik het opschreef en begreep ik niets meer. Uitermate frustrerend. Ik moet toegeven dat de calculaties steeds complexer werden, maar desalnietemin mocht men verwachten dat ik in staat was die te begrijpen en op te lossen. Er werd meer van jezelf (rekenvaardigheden) dan van het computersysteem verwacht. De tijd van camoufleren was en is min of meer voorbij.
Ik heb me toen uitgebreid laten testen bij een gerenommeerd orthopedagoog. Die was er al snel uit. Ik had dyscalculie en niet zo'n klein beetje ook. Een uitslag die ik helaas wel verwacht had, maar leuk is toch anders. Ik ben nu ook in het bezit van een dyscalculieverklaring.
Dat ik me liet testen is vrij kort geleden. Maar in dit korte tijdsbestek merk ik hoe snel ik achteruit ga.

Ik kan "opeens" geen getallen meer opschrijven. Als men zegt 850 schrijf ik 80050. Ik heb de grootste moeite met getallen bestaande uit meer dan 3 cijfers. Als de cijfers 1 voor 1 genoemd worden dan is er niets aan de hand. Maar wat ik eerst zonder moeite kon, kan ik bij vlagen alleen nog.
Klokkijken kan ik in principe wel, maar hoe lang 30 min nou is geen idee. Het inschatten van tijd is voor mij volstrekt onmogelijk. Ik kom overal te vroeg (ja ik weet het: beter te vroeg dan te laat), maar structureel overal veel te vroeg zijn is niet altijd een pretje.
Wisselgeld? Ik kijk er nog geeneens meer naar.

Nu vraag ik mij af ben ik aan het dementeren op cijfergebied of is het normaal dat je achteruit gaat in de weinige rekenvaardigheden die men heeft bij dyscalculie. Herkent iemand dit?

groetjes!

[Sébastien]

Nu vraag ik mij af ben ik aan het dementeren op cijfergebied of is het normaal dat je achteruit gaat in de weinige rekenvaardigheden die men heeft bij dyscalculie.

Tja, dementeren op je 40e lijkt me niet waarschijnlijk. Wel is het zo dat alles met getallen (vooral de feiten, zoals de tafels van vermenigvuldiging) onderhouden moeten worden. Bij dyscalculie zitten/zaten deze feiten er meestal al slecht in, dus als je er lange tijd niets mee doet, dan raak je de kennis 'kwijt'. Door weer veel - op een gestructureerde manier - te 'studeren' op deze getallenkennis zal het wel weer iets minder lastig worden. Gelukkig bestaan er rekenmachientjes voor de bewerkingen, maar hoe de getalstructuur werkt is een heel ander probleem, zoals je verwoordde met: "Als men zegt 850 schrijf ik 80050". Dat is nu eenmaal iets wat bij deze rekenstoornis hoort helaas met mensen met een ingrijpende vorm van dyscalculie.

[cinqmil]

xx

[godfriedkeulen]

Tja, inderdaad herkenbaar!
Mijn rekenen is er nooit echt geweest. Soms bij vlagen kan ik iets met getallen.
Als rekenen niet te lang duurt. Was vroeger beter, nu (op 48 jarige leeftijd) ontloop ik het rekenen zo veel mogelijk, vertel ook direct dat ik discalculie heb.
Wel vervelend dat bijna altijd de vraag gesteld wordt of je getest bent. Net als of ik na 43 jaar proberen Simpel rekenen onder de knie te krijgen nog getwijfeld kan worden over deze aandoening.

Maar nu mijn reactie op dit bericht:
na jaren van camoufleren en daarbij misschien de angst om door de mand te vallen werd ik zo ontzettend moe van mezelf dat ik een op burnout lijkende verschijnselen kreeg als het rekenen voorbij kwam. Het was gewoon op en ik wilde er niets meer mee te maken hebben. Ook de miskende reacties van mensen die het niet geloofde kwamen mijn neus uit. Het vreemde van een stoornis is dat het altijd benaderd wordt vanuit het iets niet kunnen. terwijl er ook bijna altijd goede kanten aan zitten. Talenten die je juist helemaal ontwikkeld dankzij deze stoornis. Dat geld niet alleen voor dicalculie maar ook voor andere stoornissen. Iemand met een stoornis zou zich moeten kunnen (kan ook) emanciperen. Zodat het gevoel voor eigenwaarde en zelfrespect weer terug komt en je niet langzamerhand op een burnout afstevent.
Ook ik twijfel bij vlagen wel eens aan mijn geheugen. het gaat achteruit denk ik dan. maar dat is niet het geval. Als ik kijk wat ik op dat moment allemaal aan het doen ben komt het er meestal op neer dat ik teveel hooi op mijn vork neem of net een periode van drukte achter de rug heb. meestal reset mijn brein zich als ik weer ga ontspannen. Daarna kan ik mijn angst voor naderende dementie of altzheimer weer relativeren.
neem de tijd voor dingen. We zijn mensen geen machines!

[Tondek]

Jep HEEL herkenbaar, niet wetende dat dit wel eens met dyscalculie te maken zou kunnen hebben begon ik ook steeds meer te denken dat ik ging dementeren.
Vroeger heeft men gepoogd mij algebra bij te brengen, een onmogelijke opgave.
Herkennen jullie ook de moeite met data en afspraken op data? Zelf heb ik heel veel moeite met het onthouden van afspraken en als ik aan de afspraak denk is het mogelijk dat ik een week eerder of later kom opdagen. Het meest ondervang ik door een electronische agenda maar soms in alle opwinding gaat het nog steeds mis.
Kan ik me als volwassene nog steeds laten testen?

[irina]

Jullie verhalen heel herkenbaar. Heb mij nooit laten testen omdat ik niet wist dat dit kon/kan. Heb het altijd opzij gedrukt, tja boodschappen doen moet gebeuren maar dan gewoon geld ontvangen en hopen dat ze het goed teruggeven. Helaas gebeurt het natuurlijk ook dat een cassière er niet uit kan komen en dan zou ik moeten meerekenen, HELP!