Hoi allemaal, ik ben Ellen ik ben 20 jaar en ik kreeg laats van mijn oma de Margriet mee en toen las ik een stukje over een moeder die vertelde dat haar dochter slecht scoorde voor rekenen en dat ze dyscalculie heeft, toen dacht ik direct van heej hier wil ik meer over weten, dus ben ik gaan zoeken op het internet en ik ben op dit forum terecht gekomen.
Zelf zit ik er al erg lang mee, ik heb altijd problemen met rekenen gehad en ik werd er altijd gek van.
Op de basis school lag ik in groep 8 2 klassen lager, want ik kreeg reken opdrachten die ze in groep 7/6 ook deden, hier had ik dan altijd nog moeite mee.
Toen ik op de middelbare school kwam deed ik VBO, ik had best MAVO gekund, maar bij mijn toets kwam er VBO en omdat ik altijd al wel iemand was die niet echt een harde werker was qua schoolwerk, hebben mijn ouders toen besloten om mij gewoon naar VBO te laten gaan.
Het ging de eerste 2 jaar prima, ik vondt wiskunde ineens veel makkelijker en haalde zelfs 8en wat ik nooit had verwacht, maar toen kwam het 3e en 4e jaar, dit werdt veel moeilijker ik snapte er echt helemaal niks van en de leraren begrepen het nooit dat ik zulke simpele dingen niet snapte en niet kon.
Thuis begrepen min ouders ook niet dat ik dat nou niet snapte, ze probeerden altijd op alle manieren mij te helpen en het uit te leggen, maar ik begreep nooit wat, ik kon niet makkelijk uit mijn hoofd op en aftel sommetjes maken ( ik gebruikte altijd mijn vingers om het te onthouden) , delen kon ik al helemaal niet en x sommen kon ik alleen de makkelijkste mee, anders moest ik mijn rekenmachine gebruiken.
Als we bepaalde opdrachten kregen waarmee je bv moest uitrekenen hoeveel liter water erin kon of wat dan ook, dan probeerde ik het meestal niet eerst, maar ik werdt er zo gek van omdat ik het niet begreep dat ik de moed opgaf en gewoon naar de volgende opdracht ging.
Nu nog steeds heb ik hetzelfde probleem ik kan nog steeds niet makkelijk iets berekenen, bv 8+5, dan zeg ik niet in één keer oh dat is 13, nee ik doe eerst 8+2 is 10 en dan heb ik er nog 3 over, dus dat is 13, zo reken ik altijd, want anders kan ik het niet. En dan is dit dus eigenlijk nog makkelijker, nou geef mij dan maar eens een som met 2 cijferige getallen, daar ben ik echt nog langer mee bezig en meestal heb ik ook een rekenmachine nodig, want ik kom er dan niet uit.
Ook als ik in winkels moet afrekenen, breekt mij het zweet uit, want ik ben bang dat ik het fout doe, zelf durf ik ook niet in een winkel te werken, want ik durf echt niet achter een kassa.
Nadat ik nu een aantal verhalen heb gelezen over Dyscalculie heb ik het idee dat ik er ook altijd last van heb gehad en het nog steeds heb, want mijn reken kunsten worden er niet beter op, maar gaan alleen maar achteruit.
Ik ben vaak bang om te falen als ik wel iets met rekenen moet doen binnen een groep, want dan wordt ik helemaal zenuwachtig.
Ik hoop dat iemand het mij kan vertellen of ik het misschien zou kunnen hebben en anders wil ik mij graag laten testen, want ik baal er elke keer weer van om tegen iemand te zeggen dat ik niet kan rekenen, waardoor ze dus denken dat je dom bent en het ook gewoon tegen je zeggen, ik wil graag kunnen zeggen tegen iemand dat ik iets heb waardoor dat komt, zodat ze mij misschien beter begrijpen en er ook rekening mee houden.
Ellen