Afgelopen week mentor/RT gesprekken gehad. Waar ik erg blij ben met de gebleken inzet en aandacht van school voor haar sociaal-emotionele evenwicht, ben ik geschrokken van de benadering van dyscalculie op dit moment.
Voorafgaande aan het brugklasjaar (Kaderberoepsgerichte Leerweg) heb ik gesproken met de RTer over de faciliteiten:
- RT met name gericht op bijv. rekenangst: inzicht in gedrag, vertrouwen krijgen, zelfvertrouwen en zelfredzaamheid (metacognitief heet dat).
- Pas daarna komt het didactische aan de beurt met aanvullende rekenoefeningetjes.
- Liefst RT in de klas, llerlingen voelen zich een buitenbeentje als ze de klas uit moeten.
- Beschikking over hulpkaarten (bijv. metriek stelsel), ook in klein formaat om onopvallend achter in de agenda te plakken.
- Gebruik maken van een rekenmachine.
Dat klinkt toch goed.
Tussen herfst en kerst had ik al over wiskunde willen praten, maar ik dacht dat ik de leergebieddocent (valt wiskunde in) daar naar moest vragen. Dat had ik verkeerd begrepen, hij wist niets over de wiskundeles. Alleen over de toegepaste wiskunde in zijn vak techniek. Hij vond dat de jongste een ander cijfer voor wiskunde (was 5,5) had moeten krijgen. Namelijk een 6,5 omdat ze zich zo goed had ingezet! Haar andere cijfers waren alleen maar 7'ens en achten.
Hij bleek zelf flink dyslectisch te zijn en hij had bijzondere ideeen over onderwijs: hij is er bijvoorbeeld geen voorstander van om een beoordeling te geven door middel van cijfers, dat geeft niet voldoende de realiteit weer. We hebben nog wel een uur in de hal van gedachten gewisseld over onderwijs, chaos, omgaan met wat je niet goed kunt, vertrouwen hebben, motivatie etc.
Maar goed, nu de huidige situatie van de jongste:
Wiskunde:
Ze heeft géén hulpkaarten gekregen, iederéén in de klas mag werken met een rekenmachine, ze moet hetzelfde maken als de rest van de klas, ze krijgt haar werk niet af, kortom ze voelt zich niet serieus genomen.
Hoewel de wiskundeleraar op de hoogte is van haar dyscalculie heeft hij haar voor in de kerstvakantie veel inhaalwerk meegegeven: Van 13 (!!) bladzijden uit het boek álle opdrachten maken. Gelukkig zat ze goed in haar vel en heeft het geen onoverkomelijke stress opgeleverd deze keer.
In oktober is dat wel gebeurd, mede daardoor heb ik zo lang niets van me laten horen hier. Ik vond het spannend en veel: ik heb goed in de gaten gehouden of het geen berg voor haar werd. Je weet wel, zo'n berg waar je niet overheen komt.
De RTer blijkt sinds een poosje elke 14 dagen te werken aan wiskunde op metacognitief gebied, daarnaast leert hij haar iets over Gebeurtenis, Gedachten, Gevoel, Gedrag en over Wat, Wie, Wanneer etc. en over plannen. Helaas komt het niet bij haar aan. Ik ben blij met wat hij haar leert, maar weet niet of hij beseft dat het niet aankomt.
De RTer wist niet van het inhaalwerk, hij schrok er ook een beetje van. Ik wil graag dat ze hulpkaarten krijgt en dat de hoeveelheid sommen wordt aangepast (reductie), dat laatste geeft ze zelf aan. Dat metacognitieve vind ik een goede insteek voor hulp, maar ik heb hem wel gezegd dat als de jongste zich niet geholpen voelt daarmee, dat dat wel gevolgen krijgt. Zover kennen we haar inmiddels. Ze klinkt er nu al wat moedeloos over. Dat het nog niet is geescaleerd heeft waarschijnlijk te maken met de vertrouwelijke gesprekjes die ze heeft met de leerlingbegeleidster.
De RTer gaat naar aanleiding hiervan met de wiskundeleraar in gesprek..."maar het is een nieuwe leraar en ik moet dat voorzichtig brengen, een goede ingang vinden..heb misschien wel 2 of 3 gesprekken nodig en dan even afwachten wat hij doet....
Ïets van die strekking.
Toen gingen bij mij de haren overeind staan, ben wel rustig gebleven, maar ook duidelijk: "Afwachten deed ik vroeger toen ik nog dacht dat iedereen, behalve ik, professioneel was en het wel zou weten. Ik wacht nu niet meer af, als het nodig is sta ik op de stoep. Ik ben niet voor afwachten."
Na de gesprekken van de RTer ga ik over een paar weken zelf een afspraak met de wiskundeleraar maken. Even horen...
Dus toch er bij blijven in dit opzicht! Ik heb de RTer gevraagd om ons wat meer op de hoogte te houden van wat hij doet en hoe vaak. De jongste is er wat vaag over en zo tasten wij in het duister. Misschien kunnen we thuis ook die stappen in denken een beetje onopvallend invoeren.
Ik hoop dat ik het zo goed aanpak. Ondanks mijn reactie, heb ik op de achtergrond ook wel iets van 'uitkijken, want ik wil de school niet tegen mij in het harnas jagen'. Hebben jullie buiten de 10min. gesprekken ook regelmatig contact met school om bijv. op de hoogte te blijven van hulp en frequentie?
Voor dyscalculie is helaas nog geen prototcol, we moeten zelf een weg vinden.
Groet van Sita