Hey
Als studente logopedie kom ik vaak in aanraking met de leerstoornis dyscalculie. Op zich geen probleem, dat is zelfs goed, het zou pas erg zijn mochten logopedisten niets leren over dyscalculie.
Als studente met dyscalculie voel ik me vaak onbegrepen.
Snap je het verband? Ik leer over symptomen en test- en behandelingsmethoden samen met alle medestudenten logopedie, maar zij begrijpen niet dat er misschien wel iemand tussenzit die ook die problemen heeft. Ik vind het vreselijk moeilijk om uit te leggen, maar ik voel me onbegrepen door de docenten - een groot deel is zelf logopedist van opleiding - en vooral door de medelogopedisten in spe. Er wordt gesproken over kinderen met stoornissen, dus kinderen die niet zijn zoals "normale" kinderen, en zo'n kinderen hebben het moeilijk op school enz... Het is een wij-zij situatie. Wij zijn de "normale" studenten en zij zijn de kinderen met leerproblemen, terwijl dat die 'zij' evengoed 'wij' kan zijn.
Kom ik hier eigenlijk wel verstaanbaar over?
Nu zie je dus hoe moeilijk ik het vind om uit te leggen aan anderen hoe ik me daarbij voel. Ik voel mij een rare tussen de normalen, en toch ben ik ook een van de normalen. Niemand verwacht dat je als persoon met een leerstoornis logopedie gaat studeren, en dat is het jammerlijke aan de hele zaak. Ik ben juist diegene die zeker weet hoe het voelt om "anders" te zijn, om "de domme" te zijn. Maar zelfs in een opleiding met zoveel aandacht voor die problemen, wordt er niet bij stil gestaan dat er misschien ook wel eentje tussen kan zitten die die problemen wel degelijk heeft.
Ik maakt deze topic aan enerzijds om mijn frustraties op dat vlak te uiten, maar anderzijds ook om te vragen wat jullie daarvan vinden.
Alvast bedankt!
Groetjes