eindelijk herkenning en erkenning

[Hanneke]

Hallo allemaal, mijn naam is Hanneke van Helvoort, ik ben 26 jaar en studente bedrijfscommunicatie. Mijn moeder wees mij laatst op het bestaan van deze site....... ben ik erg blij mee omdat ik nu eindelijk ook eens verhalen lees van andere mensen met dyscalsulie....erg herkenbaar en ook heel erg fijn om te lezen, omdat ik nu besef dat er meer mensen zijn met dezelfde 'problemen'. Ik vind het ook opvallend dat er zoveel overeenkomsten zijn. Echt waar, als ik jullie verhalen lees dan gaat er echt een vlaag van herkenning door mij heen. Alle frustraties, de strategieën om rekenen te ontwijken maar ook de uiteindelijke berusting in het feit dat het nu eenmaal zo is en dat je er helemaal niets aan kunt doen (het is nu eenmaal een stoornis in de hersenen).....kortom, fijn om te lezen en fijn om eens mijn verhaal kwijt te kunnen.

Ook ik ben al vanaf de basisschool aan het vechten tegen alles wat maar met rekenen en ruimtelijk inzicht te maken heeft......naast rekenlessen waren ook de wekelijkse gymlessen en handarbeidlessen een ware verschrikking. Hoe ik toch elke keer ben overgegaan naar een volgend jaar zonder dat er echt aandacht besteed werd aan mijn overduidelijke rekenproblemen is mij overigens nog steeds een raadsel: de signalen waren volop aanwezig: onderpresteren bij rekenen, faalangst en noem maar op. Na de basisschool ben ik terecht gekomen op de havo. Hier bleek ik uit te blinken op het gebied van talen, maar absoluut onder te preseteren bij vakken als wiskunde, gym en in het tweede jaar ook natuurkunde. Aangezien er op de middelbare school totaal geen begeleiding was (dyslexie werd net erkend....van dyscalculie had nog nooit iemand gehoord, overigens had ik echt een verschrikkelijke wiskundedocent die mij liever dom noemde dan echt tijd in mij te steken) besloten mijn ouders dat het beter was als ik naar de mavo zou gaan. Daar kon ik instromen in het derde jaar en zo alle vakken met rekenen erin omzeilen. Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk is dit echt een hele goede beslissing geweest....een stap vooruit in plaats van een stap terug.... iki herwon mijn zelfvertrouwen en slaagde met enorm hoge cijfers zonder echt heel veel moeite erin gestopt te hebben. Na de mavo ben ik naar de havo/mbo gegaan waar ik wederom de rekenvakken kon omzeilen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn hbo-diploma in de wacht gesleept en sinds september 2003 studeer ik bedrijfscommunicatie aan de universiteit van Nijmegen...dit gaat boven verwachting goed en ik studeer over een half jaar af naar alle waarschijnlijkheid.

Jammer genoeg hoort er bij een wetenschappelijke opleiding ook statistiek. Dit zag ik dus echt niet zitten mede door het gebrek aan wiskundeonderwijs, en daarom ben ik een gesprek aangegaan met mijn decaan. Deze adviseerde mij een test dyscalculie af te laten nemen. Als namelijk aangetoond kan worden dat je dyscalulie hebt, dan krijg je automatisch erkenning en met die erkenning ook bepaalde rechten als extra tentamentijd en een privé plek om het tentamen te maken. Vorig jaar heb ik mij daarom laten testen en hieruit is inderdaad naar voren gekomen dat ik dyscalculie heb.....wel vreemd, ik wist eigenlijk al dat ik het had maar toch heb ik echt enorm hard moeten janken (alle frustraties van al die jaren kwamen er in 1 keer uit). Maar aan de andere kant ook een enorme opluchting dat ik eindelijk erkenning vond voor mijn problemen. Ik herken ook heel goed wat Liz schrijft dat je eigenlijk gewoon hoopt dat je dyscalculie hebt, hoe raar dat ook klinkt.... het gaat puur om die erkenning voor jezelf maar ook voor de buitenwereld!

Inmiddels heb ik het vak statistiek gehaald met een 9! Nooi gedacht dat het kon maar met heel veel bijlessen en extra tentamentijd en een kamer apart om het tentamen te maken (zo fijn dat ik niet in paniek hoefde te raken dat anderen al veel eerder klaar waren dan ik), kon het dus echt. Ik ben nu heel erg trots op mezelf en er is echt een last van me afgevallen. Toch loop ik in het dagelijks leven nog wel vaak tegen deze dyscalculie aan. Simpele dingen als afrekenen bij de kassa, de kaart lezen in de auto of afmetingen bepalen bij het koken leveren zijn niet vanzelfsprekend. Maar nu ik eenmaal weet waar dat vandaan komt, kan ik daar ook beter mee omgaan.

Nou, dit is mijn verhaal wel zo'n beetje......beetje lang maar wel echt fijn om even van me af te typen. Ik ben in ieder geval blij dat dyscalculie nu erkend wordt. Ik heb alleen het idee dat dit nog op veel te kleine schaal gebeurt. Natuurlijk zijn er scholen waar remedial teaching plaatsvindt en waar kinderen met dyscalculie echt geholpen worden, maar ik denk dat dit nog niet op alle scholen (en zeker op middelbare scholen) zo is. Ik hoop echt dat dit verbetert, zodat in de toekomst kinderen niet meer zo'n frustraties hoeven op te lopen door ondererkenning van hun problemen....

[Renée]

Hoi Hanneke, Welkom op het forum.

Bedankt voor je geweldige bijdrage aan dit forum met een bemoedigend woord voor iedereen met dyscalculie of nog in de test-fase.
Jullie verhalen lijken heel veel op elkaar!

Als ik zo naar alle verhalen kijk lijkt het net alsof bijna alleen vrouwen met dit probleem zitten.....waar zijn toch die mannen met dyscalculie!

Door middel van de website en dit forum probeer ik om meer erkenning en herkenning te krijgen voor kinderen en volwassenen met dyscalculie.
Jullie verhalen dragen daar zeker toe bij...bedankt!

[v.gormez]

Beste hanneke,

Bij mij is het net zo gegaan, alleen was bij mij nog minder sprake van enige erkenning tijdens mijn studenten jaren. Ik heb uiteindelijk mijn studie opgegeven omdat ik het vechten zo moe was. Ik ben inmiddels 34 en zo'n 10 / 12 jaren geleden was dyscalculie nog niet bekend. Ik studeerde germaanse talen en alles ging best wel goed behalve op het vlak van grammatica. Dat zijn namelijk ook allemaal regeltjes en uitzonderingen op de regeltjes en daar ging ik volledig de mist in. Dit gaf me een heel slecht zelfbeeld omdat ik dacht dat het niet kunnen rekenen zich allen maar afspeelde binnen de wetenschappelijke vakken. Blijkbaar ontdek ik nu dat dyscalculie zich ook daarbuiten kan uiten.
Ik ben wel opgelucht nu ik weet dat ook automatiseren en spelregels kennen gewoon aan die dyscalculie liggen. Het is wel geen oplossing maar toch ...

Stel je eventjes voor dat ik nu samen met mijn zoontje van 9 als een idioot de tafels zit te oefenen. Soms hilarisch maar ook best tragisch want we hebben beiden dyscalculie.

Doe vooral verder en laat je niet ontmoedigen, want ik heb er nog steeds spijt van.

groetjes,
veronique

[Renée]

Hoi Veronique, welkom op het forum.

Gaan de tafels bij jou nu beter omdat je ze weer oefent?
(Of ben je samen met je zoon bij je vader in de leer)?
Leuk trouwens dat je vader dat zo oppakt!

[v.gormez]

Beste Renée,

In an twoord op je vraag omtrent de tafels: Neen!
Ik kan ze helemaal niet beter sinds het oefenen. Ik bots weer tegen hetzelfde muurtje als vroeger. En ik gebruik nog steeds dezelfde ezelsbruggetjes. Het zit zo: Er zijn een paar maaltefels die blijven hangen. 4x4; 6x6; 8x8. en ook die met x5 zitten redelijk goed vast. Adh van deze ankerpunten reken ik dan snel uit. Dus neem nu 6x7, dat wordt 36 + 6 = 42

Verder heb ik er ook een paar die ritmisch goed klinken en die daarom goed blijven hangen. Hier zit dus geen logica in, ze klinken gewoon goed.
3x7 is 21 is er zo eentje. Maar soms wordt ik ook gefopt door dit systeempje zo heb ik een paar jaar geleden tot mijn grote schaamte ontdekt dat 7x7 niet 47 maar 49 is. Gewoon omdat beide een gelijk ritme hebben :lol:

Gek genoeg doe ik dit ook met telefoonnrs. : ik ken zo een 50tal nummers uit het hoofd door het geluidje dat je krijgt bij het intikken op het toestel. Niet het nummer zit in mijn hoofd, wel het "liedje". (gelukkig hebben mobieltjes een geheugen)
Ik leer sinds een paar maanden piano en dit gaat eigenlijk ook zo. Ik lees wel de noten (moeilijk!) maar mijn geheugen heeft als snel door welke toets ik nodig heb.
Eigenlijk speel ik stiekem op gehoor maar de leraar heeft me nog niet door. Benieuwd hoe lang dat zal duren.

Terug naar de tafels. Mijn vader heeft een telraam opgediept omdat hij denkt dat visueel werken misschien veel duidelijk kan maken. We zien wel. Hij is namelijk heel goed in het zich voorstellen van concrete dingen en kan ze dan heel goed natekenen. Hij neemt ahw een foto in zijn hoofd van dingen en kan ze dan heel goed natekenen.


Mijn zoontje zit nu al twee jaar bij de logopediste (remedial teacher bij jullie) voor dyslexie en zij ziet nu ook dat de dyscalculie de dyslexie aan het verdringen is. We werken gelukkig heel goed samen en dokteren nu aan een nieuwe strategie. We gaan hem nu eerst nog eens laten testen op hoogbegaafdheid (stel je voor al die leerproblemen en dan misschien hoogbegaafd!?!) om dan meer doelgricht te kunnen werken.

Ik heb ook nog een ezelsbruggetje voor het omdraaien van de cijfers: ik zeg ze gewoon in het frans, die zijn tenminste logisch.
32 : trente deux (dertig twee), voilà!

Zo, dit is zowat alles wat ik nu kan bedenken. Maar er komt zeker nog meer.

groetjes,
veronique