Ik ben 34 jaar en heb mijn hele leven al last van dyscalculie.
Als ik hier verhalen lees dan krijg ik spontaan er een brok van in mijn keel.
Mijn ouders hebben me altijd gezegd dat ik niet goed kon leren en ze schaamde zich voor mij en hielden voor familie en vrienden mijn rekenen geheim, zelf hadden ze me geleerd dat ik dat ook moest doen want mensen toonden hiervoor geen begrip ( wat nu nog vaak aan de orde is ).
Mijn lagere school was een nachtmerrie hardop tafeltjes opzeggen, klok leren kijken, voor de klas voelde je dan zo minderwaardig en dom, extra bijles tot sávonds toe.
Daarna hebben mijn ouders voor dat ik naar het voorgezet onderwijs ging mij een uitgebreide test laten doen want waar moest hun dochter heen en kon ze haar geheim goed verbloemen tegen over andere leerlingen.
Het werd de groenschool daar hadden ze buiten het gewone onderwijs, speciaale kleinere klassen.
Ik begon daar aan de opleiding van bloemiste met horte en stoten ben ik hier door heen gerold. Alle vakken had ik gemiddeld een 8.5 gehaald maar boekhouden en wiskunde was natuurlijk funest, maar op de valreep dan nog geslaagd.
Mijn vervolg opleiding hiervan was in Vught werken en leren maar toen begon de ellende. Stage lopen in een bloemenzaak harstikke leuk tot dat ik de kassa moest gaan doen.
Als ik daar aan terug denk moet ik er spontaan van huilen wat een nachtmerrie.
De kas klopte vaak niet, geld terug geven vaak verkeerd waarbij mensen recht in je gezicht zeiden maar weet je dat niet dat zoveel kost in plaats van ....
Je begrijpt natuurlijk wel dat ik dit niet heb volgehouden.
Met al me diploma's opzak ben ik ander werk gaan doen poetsen en strijken wat ik natuurlijk helemaal niet leuk vond ik wilde ook iets doen waarvoor ik geleerd had.
Uiteindelijk ben ik jong getrouwd mijn ouders waren erg gelukkig hun dochter was onder de pannen desondanks mijn handicap.
Nu heb ik zelf kinderen van 10, 9, en 7 jaar ze hebben allemaal moeite met leren.
Vaak kan ik ze niet helpen met rekenen ik heb ze nog niet verteld dat ik het niet kan ik ben bang dat ze me zullen uitbuiten of uit lachen dus stuur ik ze hiermee naar hun vader.
Ze zijn vaak zo trots als ze thuis komen en natuurlijk ben ik dat ook maar denk dan diep in mijn hart waarom kan ik dat nu niet.
Ook ben ik boos over de euro invoering. Voor scholen, ect. was er extra begeleiding tijdens de invoering maar ik voel me net een vis op het droge
en hoop (vooral als het druk is bij een kassa dat ik niet voldoende tijd krijg om het uit terekenen) dat de juffrouw van de kassa maar eerlijk is.
Mensen met dyscalculie daarbij hebben de ministers niet bij stil gestaan.
Voormezelf is dit een allereerste stap naar openheid wat me veel moeite heeft gekost voor de toekomst denk ik dat ik altijd wel mijn neus zal blijven stoten en complete openheid daaraan ben ik nog niet aantoe en misschien ook wel nooit.
Suzanne