Ik ben Katrien, 24 jaar en werk als onderhoudsmonteuse op een suikerfabriek en woon in Belgie.
Wat fijn om over dyscalculie te praten met mensen die hetzelfde meemaken
Normaal praat ik er niet zo vaak over, ik vind dat het bij me hoort.
Toen ik zes jaar was merkten mijn ouders dat ik niet echt kon volgen met rekenen. Ze hadden dat al eerder door; als ze mij een puzzel of zoeiets gaven begon ik te janken maar ik verslond boeken.
Ik zat toen op school bij nonnen en deze lachten het probleem weg. Ze deden het af alsof ik 'dom' en 'ongeinteresseerd' was.Toch hebben mijn ouders mij toen laten testen bij ene Mijnheer Merkelbach.
Het was dus dyscalcullie. De nonnen op de lagere school kenden dit begrip niet en vonden het onzin. Ik werd naar het speciaal onderwijs gestuurd ( type 3 = kinderen met leerproblemen) Daar zat i dus helemaal niet op mijn plek!!!
Ik zat voor rekenen in een klas bij kinderen van 6 jaar en voor de andere vakken (Nederlands, Frans, Geschiedenis,enz...) bij 12 jarigen.
Mijn grootste probleem was dat ik zo ambitieus was dat ik me maar niet kon neerleggen bij mijn probleem. Aangezien er altijd tegen me verteld werd dat ik lomp was ontwikkkelde ik een hardnekkige vorm van faalangst( bang zijn om iets verkeerd te doen, aardig gevonden willen worden) Ik wilde toch het voortgezet onderwijs volgen op een 'gewone'
school. Heel erg zware tijd voor mij maar ik genoot van wat ik leerde bij de andere vakken. Weer geen begrip vanuit de leeraarskant want ik moest net zoals een ander overal voldoendes op halen( later vind ik dit niet erg want ik heb dan toch net zoals een 'normaal' kind moeten werken)
Natuuuurlijk kon ik wiskunde niet vatten dus heb ik zes jaar lang alle wiskunde boeken uit mijn hoofd geleerd (ik leerde sommen ook altijd uit mijn hoofd; zo kon ik het niet fout doen
)
De sommen uitwerken ging altijd verkeerd maar ik kon dan toch mijn punten halen op formules en zo.
Dan heb ik ook nog zo een fijn vak gekozen voor iemand met dyscalculie; Mechanica.
Ik moest en zou de techniek ingaan en niets hield me tegen. Nachten gepraat met mijn moeder over mijn beroepskeuze...
Ik heb zwaar moeten werken maar het is me toch gelukt.
Na middelbare school nog 4 jaar doorgestudeerd voor eerste industrieel monteur en ik ga komende maanden nog een lascursus volgen.
Het vervelendste vind ik nog om aan mensen uitteleggen wat dyscalculie is. Daarom zeg ik het pas als ik er echt niet omheen kan. Ik schaam mezelf er absoluut niet voor maar ik wordt altijd moe van mensen als ze zeggen dat ze ook niet echt aardig waren in rekenen...
Ook kan ik niet tegen mensen die jou eens eventjes gauw gaan leren rekenen (alsof het zo overgaat...was het maar zo!!!!!)
Mij? leren rekenen???? zeg ik dan... Je hebt het wel over een meid die op haar 14 e dacht dat een vierkantemeter zo groot was als een weide!!!!!!
Maar ik vind het wel erg goed dat dyscalculie hedendaags goed bespreekbaar is. Dat mensen niet aannemen dat kinderen met dit probleem dom zijn endat deze kinderen alles kunnen bereiken wat ze maar willen.
Ik heb ermee leren leven... en ik heb geen problemen meer (zolang ik maar blijf trainen
)
Greetz,Katrien
...Trouwens wat je zelf ook al aangaf, niemand hoeft beoordeeld of veroordeeld te worden op iets wat hij / zij niet kan.
.