Hallo,
Mijn naam is Tom, inmiddels 23 jaar en actief als verpleegkundige. Ikzelf heb ook dyscalculie en had het even lastig op het werk, daarom dat ik op zoek ben gegaan op het net naar mensen die net als ik ook wel eens een mindere periode door maken, in de hoop om wat steun te kunnen vinden.
Eerst en vooral moet ik zeggen dat ik echt geraakt was, na het lezen van heel wat verhalen op deze site! Ik vond het ongelofelijk hoe heel wat andere mensen, hoe hard we ook verschillen van elkaar, toch heel wat zaken op dezelfde manier beleven! Dat alleen al heeft me weer een duwtje in de rug gegeven om toch weer dapper door te zetten! Een grote dank u wel, aan iedereen die hier zo eerlijk z’n menig en gevoelens durft te delen op deze site!
Ik zal me ook even proberen voor te stellen… Don’t be afraid to ask questions, indien iets niet duidelijk zou zijn, chaotisch te werk gaan is immers my middle name!
Ik ben Tom, ben 23 jaar en werk als verpleegkundige binnen een universitair ziekenhuis. Ik ben de jongste van een groot gezin. Als kind begonnen de problemen al vanaf de eerste jaren op de schoolbanken. Ik kreeg maar geen inzicht in de kennis van de getallen, de brug maken, optellen, aftrekken, vermenigvuldigen, delen, vraagstukken beantwoorden, meetkunde, kloklezen… Een ware hel was dat! Nog steeds heb ik het gevoel heel wat basiswiskunde te missen, iets ik volgens mij toch zeer hard nodig heb om meer zaken te kunnen begrijpen…
Ik voelde me al snel de domme jongen van de klas. Leraren hadden soms moeite om zaken uit te leggen aan iemand die wat trager was en ondanks hun vele inspanningen telkens van voor af aan mochten beginnen. Ik kreeg daardoor telkens heel wat stress toen de les wiskunde begon, ik een toets moest maken etc. Ook thuis voelde ik me niet goed omdat ik telkens uren lang aan mijn huiswerk zat, terwijl de rest van mijn zusjes en broertjes al uren lang aan het spelen waren, of voor de tv lagen. Tranen met tuiten heb ik vroeger (stiekem) gehuild. Ik wou ook wel eens de “vlotte” jongen zijn, die op het einde van het jaar kon opscheppen met een “goed” rapport. Al die problemen, samen met nog enkele persoonlijke problemen, zorgden ervoor dat ik van een vrolijke jongen omsloeg in een jonge kerel met weinig zelfvertrouwen.
In mijn laatste jaar van het lager onderwijs had ik voor mezelf uitgemaakt om toch het Technisch Secundair Onderwijs te proberen… Hoewel mijn juf dit zeer sterk afraadde, wou ik dit proberen en iedereen bewijzen, tot wat “domme Tom”, wel niet in staat was. Ik heb er heel wat voor moeten doen maar ik heb na 6 jaar TSO toch mijn studies hoger onderwijs kunnen aanvatten.
Op dit moment zat ik ook terug met heel wat twijfels en was terug het geloof in mezelf kwijt. Ik wist inmiddels al dat ik graag verpleger zou worden, alleen wist ik nog niet op welk niveau ik zou gaan studeren. In België kan je dit nl op 2 niveau’s doen, de Bacheloropleiding (vroeger noemde dit A1 of gegradueerde), dit is een opleiding die theoretisch heel wat hoger ligt dan het HBO(hoger beroepsonderwijs, vroeger heette dit A2, of gediplomeerde). Maar gezien ik mezelf zo graag bewijs tegenover alles en iedereen die niet in mij geloofde, heb ik toch beslist om de zwaarste opleiding te kiezen. Vol goeie moed begon ik aan mijn opleiding tot Bachelor in de Verpleegkunde.
Intussen probeerde ik in de weekends, naast het samenvatten nog wat tijd vrij te maken om te leren rijden met de wagen. Dit bleek ook niet zo eenvoudig te zien, gezien je daar ook wat inzicht voor nodig hebt (parkeren, links en rechts door elkaar halen, de theorie vanuit het handboek in praktijk op de weg toe te passen…). Gezien ik een nogal brutale rij-instructuur had, hield ik na een tijdje op met lessen. Ik kon de stress en de vernederingen niet meer aan. Na letterlijk een periode stil gelegen te hebben, heb ik al mijn moed bijeengeraapt en terug naar de rijschool gebeld of ik terug de lessen zou kunnen hervatten, weliswaar met een andere instructeur. Deze was iets rustiger en blafte me niet zo af… Na de lessen volgde het rijexamen. Nachtenlang lag ik hier wakker van, zal ik slagen, zal de stress me niet de das om doen… Maar na het examen kreeg ik de verlossende woorden, “U bent geslaagd”. Fier als een gieter ging ik naar huis, maar in mezelf dacht ik, meneer u zou eens moeten weten, hoe hard ik gestudeerd heb en geoefend heb om te raken tot waar ik nu ben gekomen. Ondertussen ging het leven op de schoolbanken ook verder.
Ik had de opleiding toch ietwat onderschat. Het hoge niveau en het tempo waarop de cursussen zich begonnen op te hopen bezorgden me een hele hoop schrik en stress. Hoe zou ik met mijn (slakken)tempo zo’n gigantische pakken van cursussen van tot wel 500blz kunnen doorworstelen. Daarbij komt nog eens het feit dat ik alle cursussen moet “samenvatten”, eer ik kan studeren. Ik heb het geprobeerd om gewoon te leren uit de cursus, maar dit lukte me nooit. Vandaar dat ik heel wat vrij tijd heb opgegeven en het uitgaansleven als student aan me heb laten voorbijgaan om samen te vatten… Uiteindelijk haalde ik wel behoorlijke punten en telkens maar 1-2 herexamens op het einde van het jaar. Toch doken de problemen mbt dyscalculie weer op. Op stage ben ik heel vaak geconfronteerd geweest met verpleegkundigen die absoluut geen begrip hadden voor studenten zoals ik. Op die manier werd ik heel faalangstig en ging soms met heel wat schrik naar de dienst. Telkens was ik bang om iets verkeerd te doen, om terug een “domme” vraag te stellen, om terug de opmerking te krijgen dat ik chaotisch te werk ga, om terug te moeten zweten en veel tijd te besteden bij een “vrij simpele medicatieoefening die de verpleegkundigen me onder mijn neus duwden”… Uiteindelijk heb ik drie jaar goed doorsparteld en heb ik het diploma tot Bachelor in de Verpleegkunde, veilig opgeborgen. Als ik terug kijk, ben ik best fier op het resultaat dat ik heb behaald. Voor iemand die normaalgezien het beroepsonderwijs met moeite zou moeten kunnen volbrengen, heb ik het er toch beter van af gebracht!
MAAR… Nu begon een heel andere periode, werk zoeken! Het feit dat ik nu alleen op de werkvloer zou moeten kunnen functioneren, met heel wat tijdsdruk en collega’s die niet altijd even openstaan voor mensen met een beperking, jaagden me heel wat schrik aan. Met een bonkend hart tot in de keel, ging ik op verschillende plaatsen solliciteren. Ik had voor mezelf beslist om eerlijk te zijn en telkens te vermelden dat ik dyscalculie had. Toen ik uitlegde wat dit concreet voor mij betekende leken de meeste mensen toch wel begrijpend. Die gedachte stelde me toen wel wat gerust. Maar ik werk inmiddels al een tijdje en ik kan zeggen dat de realiteit toch wel iets anders is. Ik moet nu ook heel wat meer baan doen en wordt dus geconfronteerd met wegen waarvan ik nog nooit gehoord heb, gezien ik absoluut geen kaart kan lezen, moet ik dus blindelings vertrouwen op mijn beste vriend de GPS! Maar op de werkvloer zelf wordt ik ook dagelijks geconfronteerd met collega’s die me duidelijk maken dat ik toch wel sneller moet kunnen werken, sneller die “eenvoudige” berekeningen moet kunnen maken en meer gestructureerd te werk moet gaan… Allemaal opmerkingen die me de hele dag bezig houden, ook ’s nachts. Zeker omdat ik iemand ben die al vrij gevoelig is en goed wil doen voor iedereen en zeker mijn werk heel goed wil doen! Vandaar dat ik op deze site ben terecht gekomen. Hopend op iemand die me begrijpt en eventueel wat tips kan geven met verschillende zaken om terug meer structuur te krijgen in mijn leven. Ik weet heel goed aan welke punten ik nog kan werken, iemand die me dus kan helpen met het volgende:
• Hoe krijgen jullie het gevoel dat je meer vat hebt week? Ik had gedacht om een soort van planning neer te schrijven op een grote kalender (hoe belachelijk dit ook klinkt), in de hoop om zo een beter overzicht te krijgen in wat ik allemaal MOET doen en wat ik allemaal KAN doen. Zo kan ik mijn tijd veel beter indelen en veel beter plannen. Wat helpt jullie hierbij zoal?
• Heeft er iemand tips om wat meer kennis te krijgen van autostrades? Voor mij is het telkens de baan onderzoeken samen met mijn trouwe vriend, de GPS! Na enkele malen dezelfde baan te doen, lukt het wel om deze te onthouden. Maar ik heb net te horen gekregen van de collega’s dat er een korte baan naar het werk bestaat… Dit is weer een andere route, maar afgaan op een kaart, dat lukt me niet… Blijft de GPS dus mijn enigste optie?
• Ik hoop ook om wat sterker te worden in het rekenen, vandaar dat ik de tafels heb uitgeprint en probeer te herhalen, maar enkele dagen later, lijkt het alsof al die inspanning voor niets is geweest, en geef uiteindelijk weer op.
• Wat helpt jullie dagelijks nog een stapje verder om meer structuur te krijgen?
Heel veel groeten en bedankt om jullie verhalen te delen!!!
Tom