Na jaren lange schaamte snap ik mezelf

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

Na jaren lange schaamte snap ik mezelf

Berichtdoor Elske » 03 Jul 2012 15:44

Hallo,

Ik zie mezelf als een persoon vol tegenstellingen. Ik ben 25 jaar en via een IQ test hoogbegaafd bevonden, maar werd in groep 3 gezien als het domste kind van de klas. (in groep 8 hoorde ik wel bij de slimsten) Ik ben Dyslectisch, maar ben op latere leeftijd toch erg goed geworden in Nederlands, Engels en Frans, maar maak natuurlijk wel af en toe een spellingfout.

Maar dit forum gaat natuurlijk over rekenen. Met rekenen en wiskunde heb ik nogal een aparte band. Ik vermoed dyscalculie, maar of dat zo is... Oordeel zelf maar.

Ik heb altijd al een erg aparte manier gehad van sommen berekenen. Hoewel het antwoord meestal wel goed was gebruikte ik voor bijna alles een methode die niets leek op de lesstof. Het zag er voor de leraar op papier hetzelfde uit maar in mijn hoofd ging alles totaal anders. Hoofdrekenen kan ik totaal niet want ik vergeet het eerste getal als men het tweede getal van de optelsom noemt. Met vermenigvuldigen moet ik nog steeds de tafel voor een groot deel opzeggen. Ik weet wat dingen zoals 7x7=49 maar dan moet ik de tafel vanaf daar verder opzeggen om 9X7 uit te rekenen. Afleiding is uit den boze want dan begin ik opnieuw bij 7x7=49. + en - is geloof ik nooit een probleem geweest, maar < en > wel.

Ook bij kansen berekenen kom ik er uiteindelijk wel uit, maar of je nou 7 / 3 x 100% of 3 / 7 x 100% moet doen weet ik niet. Dat is een kwestie van beide mogelijkheden berekenen en dan weet ik aan de hand van mijn schatting welke de goede was.

getallen oplezen of erover vertellen is voor mij een ramp. Als ik praat en er komt een groot getal in mijn verhaal voor dan zie ik in mijn hoofd een groot 3D (word-art) getal zweven. Ik lees het op van het plaatje in mijn hoofd en zit er standaard een tienvoud naast. 1700 lees ik op als zeventienduizend omdat het eerste cijfer tenslotte duizend is. Als ik het mezelf hoor zeggen heb ik het 3 van de 4 keer door en verbeter ik mezelf, maar dat betekend dus wel dat ik het 1 op de 4 keer niet door heb en mensen dus denken dat ik overdrijf. Ik sta daardoor bekend als een enorme overdrijfster en dat vind ik erg vervelend.

Klokkijken gaat prima tot de wijzers tussen de getallen in staan. Bij een horloge van 1 tot 12 gaat het wel, maar als er alleen 3 6 9 en 12 staat dan kan ik bijna niet zien of het nou half 7 of half 8 of half 9 is als de kleine wijzer precies midden tussen de 6 en 9 staat. Dat word uittellen op mijn vingers en dan is het dus half 8.

We zijn op het moment onze vakantie rondreis aan het plannen. dag 4 t/m 7 bla bla bla. Dat word wederom op mijn vingers tellen om te ontdekken dat het 4 dagen zijn en niet 3. 7 - 4 = 3 maar 4 t/m 7 is dus 4. Datzelfde probleem heb ik bij van maandag t/m dinsdag de week erna. Ik twijfel altijd omdat van maandag tot maandag 7 dagen is en tot dinsdag dus 8, maar ik vergeet dat van maandag tot maandag 2x een maandag is en dus stiekem 8 dagen is en dan is van maandag tot dinsdag dus 9 dagen.

Het verschil tussen links en rechts heb ik geleerd met rijles. Ik heb geen flauw idee waarom maar toen zei het ineens klik in mijn hoofd en ging het (bijna altijd) goed. Het scala aan trucs wat mijn ouders mij daarvoor probeerde aan te reiken heeft nooit wat uitgehaald. Maar je moet echt niet aan het begin van een lange weg zeggen dat ik aan het einde rechts moet want aan het einde van die weg weet ik dus echt niet meer dat iemand me een opdracht heeft gegeven.
Kaartlezen gaat dan wel weer goed, maar alleen als ik de kaart mee draai terwijl we rijden zodat we altijd van mij af rijden op de kaart.

Door het grote scala aan trucs en foefjes wat ik moet gebruiken die "gewone" mensen kunnen overslaan ben ik meestal een stuk trager. Ik was met repetities en tentamens altijd net binnen mijn tijd klaar doordat ik vanwege Dyslectie 10 minuten extra kreeg per 50 minuten standaard toetstijd.

Maar hier het contrast: Ik ben mijn hele middelbare schooltijd de beste van mijn Havo klas geweest in wiskunde B12, natuurkunde 12 en scheikunde. Ik heb die vakken gehaald met een 9, een 9 en een 8 op mijn eindexamen terwijl ik door ziekte de tweede helft van 5 Havo gemist had en niets heb ingehaald. Ik heb aan wiskunde olympiade's meegedaan en ben in de 4e klasse bij de top 100 van nederland geraakt van 3 tot 6 Havo en Vwo samen. En ondertussen zit ik bij vele dingen op mijn vingers te tellen, ook tijdens die wiskunde olympiade toetsen. Eigenlijk gek dat dat nooit een leraar is opgevallen.

Ik werd laatst door iemand op de mogelijkheid van dyscalculie gewezen. Ik weet niet of dat het is, maar het zou een hoop verklaren. Ik voel nu een enorme opluchting omdat ik me jaren heb geschaamd voor mijn onkunde met lagere school rekenen terwijl ik zulke goede cijfers haalde met wiskunde. Ik heb het nooit iemand durven laten merken vanwege die schaamte. Nu weet ik dat het niet aan mij ligt en dat ik niet lui ben zoals mijn lerares van groep 3 beweerde, maar dat ik juist trots moet zijn dat ik zo'n groot scala aan trucs heb weten te verzinnen dat ik goed ben geworden in exacte vakken, en ze ook leuk ben gaan vinden daardoor.

Ik hoop niet dat iedereen die wel slecht was in wiskunde nu jaloers naar mij kijkt, want dat hoeft echt niet hoor. Door mijn syndroom van Asperger (hoogfunctionerend autisme) ben ik 100% arbeidsongeschikt en ben ik op het HBO nooit verder dan het eerste half jaar gekomen. Ik heb altijd al heel graag willen werken en ben nu op zoek naar werk als programmeur maar dat zal erg lastig worden zonder MBO / HBO opleiding. Toch ga ik er helemaal voor en ik hoop dat mijn inzet zijn vruchten af zal werpen.
Elske
 
Berichten: 2
Geregistreerd: 03 Jul 2012 14:49

Re: Na jaren lange schaamte snap ik mezelf

Berichtdoor Sébastien » 06 Sep 2012 16:16

Hoi Elske,

Ik vind het (in tegenstelling tot veel andere mensen) niet vreemd dat je goed kunt zijn in wiskunde en erbarmelijk in rekenen. Wiskunde is namelijk een hele andere vaardigheid en als je een goed stel hersens hebt zoals jij kun je in wiskunde dus uitblinken en in rekenen hopeloos falen als je dyscalculie hebt. Ik had in mijn eigen klas ook een meisje zitten dat in 3VWO 50 seconden deed over 7x8 uitrekenen op haar vingers, maar wel een 7,4 (geloof ik) voor wiskunde B had op haar eindexamen in 6VWO.

Ook de combi "dyscalculie - goed zijn in programmeren" komt vaker voor heb ik op het forum gelezen. Hopelijk kun je daarin toch een leuke baan vinden.
Gebruikers-avatar
Sébastien
Moderator
 
Berichten: 385
Geregistreerd: 10 Feb 2005 23:30
Woonplaats: Flevoland

Re: Na jaren lange schaamte snap ik mezelf

Berichtdoor Elske » 07 Sep 2012 7:40

Leuk dat ik toch nog een reactie krijg na zo'n tijd :D
Werk zoeken blijkt toch lastiger dan gedacht. Mijn grootste handicap is het syndroom van asperger (autisme spectrum stoornis) en niet de dyscalculie, en daardoor ben ik heel veel moe. Grote delen van het jaar balanceer ik op de grens tussen burn-out en gewoon moe zijn. Ik ben er inmiddels achter dat ik gewoon niet de kracht heb om voldoende te blijven bijleren naast het werk om ICT-er te zijn.

Ik zal dus toch iets van ongeschoold werk moeten doen, maar dat is hier in de buurt niet te vinden bijna. In een bouwmarkt werken lijkt me bijvoorbeeld erg leuk, maar er zijn er hier in Emmeloord maar 3 en die hebben niemand nodig jammer genoeg. Ik heb een reintegratietraject dus ik krijg voldoende hulp, maar het wil nog niet lukken om wat te vinden. Ik kan ook maar iets van 12 uur werken per week blijkt en dat is lastig zoeken. Bijna alles is voor veel meer uur.
Elske
 
Berichten: 2
Geregistreerd: 03 Jul 2012 14:49


Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten

cron