Even mijn ei kwijt

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

Even mijn ei kwijt

Berichtdoor cherishvalerie » 12 Dec 2011 19:11

Hallo allemaal,

Ik ben redelijk nieuw op dit forum (nog niet eerder iets gepost, maar ik lees veel) en ik kan me ontzettend vinden in een hoop verhalen die op dit forum staan. Momenteel ben ik 22 jaar. Al sinds kleins af aan heb ik problemen met alles wat met rekenen en inzicht te maken heeft. Het begon al in groep 3, waarbij je een aantal simpele sommetjes kreeg in de vorm van afbeeldingen (omcirkel 5 paddenstoelen, laat er 3 over) Hier had ik al moeite mee maar de echte ellende begon toen we leerden klokkijken. Hier heb ik ontzettend veel moeite mee gehad en lang over gedaan voordat ik dit foutloos kon toepassen. Toen al namen leraren mij niet serieus. Ik moest maar beter opletten in de klas, en meer oefenen.

In groep 5/6 hadden we vaak op de woensdag 'vrije uurtjes' waarbij we dan mochten tekenen, of iets leuks mochten knutselen. Ik mocht hier vaak niet aan meedoen. Ik werd apart gezet op de gang omdat mijn rekentaken nog niet klaar waren. Terwijl de rest van de klas aan het zingen was, of lekker aan het knutselen waren zat ik op de gang mijn werk te doen. Vaak kwam hier niet veel van terecht want ik begreep er gewoon niks van. Als ik dit probeerde uit te leggen aan de leraar werd er vaak met onbegrip gereageerd. Had ik maar beter moet opletten. En nu snel dat werk afmaken, eerder mag je niet meedoen met de rest vd klas - werd er dan gezegd.

In groep 7/8 begon ik steeds verder achter te lopen. Ik werd apart achter een computer gezet als de rest rekenles kreeg. Hier kreeg ik dan 'aangepast' rekenen waar ik helemaal niks aan had. sommetjes als 1 + 1 kwamen dan voorbij en ik voelde me steeds dommer. Waarom kon ik niet bijblijven bij de rest van de klas? Waarom snapte ik hun sommen niet? Toen begon het gevoel van minder zijn dan de rest. Samen met mijn vader zat ik zelfs op vakantie de tafels te oefenen.. hoofdrekenen kon ik niet, maar stampen gelukkig wel. Dat ik de tafels kende had dan ook puur te maken met informatie stampen in mijn hoofd en niks met hoofdrekenen.

Toen kwamen de cito toetsen. Zoals voorspelbaar zat ik 'laag in E' bij uitkomst van het rekengedeelte. Ik kon wel janken. Ik voelde me zo ontzettend dom. Na uitkomst van deze toets begon ik ook af te kijken bij andere leerlingen als we een opdracht moesten maken. Met als gevolg natuurlijk dat ik strafwerk kreeg, want volgens de leraar 'was ik nu eenmaal niet zo snugger' Hulp vragen durfde ik niet. Dit was geen aardige man die de tijd neemt voor leerlingen die niet meteen iets begrijpen. Ik kreeg een steeds grotere afkeer van rekenen en alles wat erbij hoorde. Uiteindelijk ben ik naar het VMBO gegaan, waar ik gemengde leerweg heb gevolgd. Hier eigenlijk hetzelfde verhaal. Taal ging goed, en voor de creatieve vakken scoorde ik uitzonderlijk.. Maar ook hier kreeg ik te maken met een wiskunde leraar die niet met mij kon omgaan. Ik was dom, moest meer oefenen en zou toch nooit verder komen dan BBL volgens hem. Een nieuw dieptepunt voor mijn rekenvaardigheden kun je wel zeggen. Voor elke toets oefende ik met mijn vader, waar ik echt mijn best voor deed, maar uitkomsten waren altijd onder de 5. Ik raakte steeds gefrustreerder.

Toen, eindelijk kregen we een nieuwe wiskunde leraar. Meneer Quik. Dit was de enige leraar die het ECHT begreep. De man zag eindelijk dat ik het gewoon niet kon. En kwam met aangepaste opdrachten zodat ik toch mijn wiskundevakken kon halen. Stelling van Pythagoras? Prima, schrijf hier maar een verslag van 40 kantjes over. Ik stortte me hier volledig op, dankbaar dat iemand eindelijk me niet meteen veroordeelde. Ik haalde dan ook een 9 en ben de man tot de dag van vandaag dankbaar voor zijn vriendelijkheid en begrip.

Na het VMBO ben ik Grafisch Lyceum gaan doen, opleiding multimedia design, en in het 2e jaar de specialisatie animation & games. Deze opleiding was een verademing voor mij. Heerlijk creatief bezig zijn. Resultaten waren goed, ik had het naar mijn zin. De enige minpunten waren technisch tekenen en helaas ook hier aanwezig - wiskunde. Ik ben uiteindelijk geslaagd met 100% voldoende (van de 124 cijfers) waarvan ik mijn wiskunde toetsen tot soms wel 4 keer heb moeten herkansen. Ik heb hiervoor avondlessen moeten nemen en extra huiswerk moeten maken, maar ook dit heb ik weten te overkomen.

Daarna ben ik fulltime gaan werken voor een webwinkel als multimedia designer. Geweldige tijd gehad, hoop geleerd en lekker professioneel bezig geweest. In de tussentijd ontving ik een publicatie in het blad Photoshop Creative, heb ik samen met het webteam 2 webwinkel awards in de wacht gesleept, een nieuwbouwhuis gekocht met mijn vriend en heb ik diverse cursussen afgerond met bijhorende certificaten. Toch was dit nog lang niet genoeg voor mij. Ik besloot in mijn vrije tijd een HBO studie erbij te gaan doen om het uiterste uit mezelf te halen. Diep van binnen voel ik mij namelijk nog altijd dom. Ik doe deze studie om te bewijzen dat ik het WEL kan, en niet onder doe voor een ander. Ik ben uitgegroeid tot een perfectionist die te hard is voor zichzelf. Momenteel werk ik voor een grote reis organisatie als Content Manager en ik merk ook dat ik steeds competiever begin te worden richting collega's. Ik weet dat dit absoluut niet goed is, maar het is wederom die drang om mezelf te bewijzen. Bang voor het gevoel om 'niet goed genoeg' te zullen zijn. Ik heb voor mijn nieuwe werkgever een IQ test moeten doen.. met voornamelijk rekenwerk. Verschrikkelijk vond ik dit.

Op dit moment ben ik nog steeds bezig met mijn rijbewijs. Ik ben al 2 jaar bezig, 130 lessen verder en 6000 euro lichter. Ook hier heb ik het idee dat ik het maar niet 'zie' op de 1 of andere manier. Ook hier heb ik weer te maken met leraren die het idee hebben dat ik mijn best niet doe, of dat ik er geen zin in heb. Vandaag ben ik voor de 4e keer gezakt, en elke keer weer overstuur, tot ergenis van mijn instructeur.
Ze kunnen maar niet begrijpen dat inzicht niet voor iedereen is weggelegd.
Wat voor de 1 zo simpel lijkt te zijn lijkt voor mij wel rocket science.

Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Ik vond het fijn om even mijn ei kwijt te kunnen. Met een hoop mensen is hier helaas gewoon niet over te praten.

Groetjes Cherish
cherishvalerie
 
Berichten: 4
Geregistreerd: 28 Mrt 2011 10:44

Re: Even mijn ei kwijt

Berichtdoor cherishvalerie » 12 Dec 2011 19:27

Overigens heb ik ook veel moeite gehad met paardrijden (dressuur) het rijden van figuren binnen de bak. Ik onthield de figuren niet.Tijdens dressuur werd er een soort cluster opgezegd die je moest gaan rijden als ruiter. Heeft er ook voor een groot gedeelte voor gezorgd dat ik gestopt ben met paardrijden. (immers bestonden manegelessen toen voornamelijk uit dressuur) Is dit misschien ook herkenbaar binnen dyscalculie?
cherishvalerie
 
Berichten: 4
Geregistreerd: 28 Mrt 2011 10:44


Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten

cron