Nieuw

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

Nieuw

Berichtdoor Kelly » 06 Feb 2011 19:26

Ik zal mij ook even voorstellen,
Mijn naam is Kelly en ik ben 21 jaar. Bij mij was het ook de hele basisschool tijd dramatisch met rekenen. Mijn juffrouw vond me maar dom. Gelukkig ben ik toen verhuist en op een andere school terechtgekomen. Ik kreeg al snel mijn test en daar bleek inderdaad uit, Dyscalculie.
Ik heb mijn Havo niet af kunnen maken doordat ik voor economie en wiskunde niet hoger dan een 3 kon halen. Ik ben toen mbo gaan doen en inmiddels doe ik nu een HBO opleiding.
Vooral nu ik op mezelf woon bots ik tegen van alles aan, zoals rekeningen en een goede planning. Overzicht houden is en blijft lastig. Ook op school is dit een groot probleem. Ik haal alles wel, maar wel met heel veel stress.
Dat is de reden dat ik eens op dit forum ben gaan rondsnuffelen. Vooral omdat ik niet kan uitleggen aan mensen wat er fout gaat en waarom het allemaal niet lukt. Het lijkt me fijn om contact te hebben met mensen die het begrijpen.
Kelly
 
Berichten: 1
Geregistreerd: 06 Feb 2011 18:58

Re: Nieuw

Berichtdoor amara1987 » 27 Mei 2011 14:56

Hallo allemaal,
Ik zal mij ook wel even voorstellen.
Mijn naam is Anja en ben 24 jaar.
Ook ik heb vanaf de basisschool al ernstige problemen met rekenen,klokkijken,richtingen,planning maken en de hele mikmak.
Ik kreeg al vrij snel aparte opdrachten om te doen tijdens de rekenles zoals bijv. een rekensoftware spelletje waar ik ook niet veel wijzer van ben geworden.
Ik had gelukkig wel een klasgenootje die naar alle waarschijnlijkheid ook dyscalculie heeft gezien hij tegen dezelfde dingen aanliep als ik en dezelfde aangepaste '''lessen'''kreeg.
Toch was voor ons beide de basisschool erg zwaar en hadden zowel ik als hij last van zware faalangst.
Gelukkig hadden wij elkaar om ons erdoorheen te slepen en manieren te vinden om toch zoveel mogenlijk mee te kunnen met de klas,helaas ging hem dat beter af als mij en werden we na groep 8 in verschillende niveau's gezet en allebei op een andere school.
De middelbare school was dan ook best zwaar.
Ik kreeg al snel een speciale mentor toegewezen(naast mijn normale mentor) die mij o.a faalangst trainingen en rekenlessen gaf na schooltijd zodat ik wat meer kon meelopen met de klas tijdens het eerste jaar.
Gelukkig liep ik dankzij haar en de vele uren thuis met rekenen oefenen samen met mijn moeder wat minder achter en begon ik een aardige vriendenkring op te bouwen.Helaas was dat alleen maar het eerste jaar want daarna stopte ze met begeleiding geven en stond ik er weer alleen voor.
Het tweede jaar ging het dan ook weer bergafwaards en kwam de faalangst weer dubbel zo hard terug voornamelijk vanwege de nieuwe mentor van dat jaar en de rekendocent.
Die twee gaven me het gevoel dat ik helemaal niks waard was en noemde me regelmatig dom.
Het ging al snel zo slecht dat ik ernstig depressief werd en met heel veel moeite het tweede jaar ben doorgekomen.Het derde en vierde jaar ging gelukkig veel beter want ik kreeg een nieuwe mentor aangewezen en de rekendocent werd ontslagen omdat hij bij veel meer jongeren hetzelfde flikte en de decaan erachter kwam.
Ik ontmoette ook een jongen die nu nog steeds mijn beste vriend is.
Hij heeft mij ook erg veel geholpen met het rekenen en mij verschillende ezelsbruggetjes geleerd die ik tot op de dag van vandaag nog steeds gebruik en de klasgenoot van de basisschool kwam weer bij mij op school te zitten.
Hij kon het niveau van de andere school niet bijhouden en zo zaten we alweer regelmatig bij elkaar het rekenen te oefenen en hebben we samen ons vmbo diploma gehaald.
Daarna heb ik verschillende baantjes gehad en een opleiding tot visagiste gedaan,helaas draaide dat op niets uit en ben ik weer gaan werken en via,via uiteindelijk terecht gekomen in de zorg als leerling verzorgende ig,daar ging pas het belletje rinkelen.
We moesten op school van onze studiebegeleider een formulier invullen met allerlei vragen over onze eerdere schooltijd,prive leven enzovoort zodat zij een idee had hoe iedereen in elkaar zat.
Daar stond dus ook de vragen bij zoals:
Had je bij je vorige opleiding moeite met bepaalde vakken? en Heb jij Dyscalculie?
Niemand wist waar die laatste vraag over ging en toen een klasgenoot van mij om een verklaring vroeg en onze studiebegeleider dit uitlegde, voelde het alsof ze het over mij had.
Toen ik die dag thuis kwam had ik natuurlijk meteen aan mijn vriend verteld over wat ze allemaal had gezegd en vlak daarna ondekt hij dit forum en gaf mij de link.
Ik ben toen heel het forum door gaan spitten en in elk verhaal dat er staat herkende ik wel een beetje van mezelf.
Zodoende ben ik met mijn studiebegeleider en docent verpleegkundig rekenen in overleg gegaan en op aanraden van hun naar de decaan gegaan om de test aan te vragen en na lang aandringen mocht ik hem eindelijk gaan doen. de decaan was er van overtuigt omdat ik mijn vmbo had gehaald er geen sprake van dyscalculie kon zijn totdat ik haar mijn verhaal vertelde en de vele uren aan bijlessen,problemen enz. die daarvoor aan vooraf gingen voordat ik mijn vmbo diploma had en hoeveel moeite ik er nu nog steeds heb met cijfers en de hele mikmak en ja hoor een maandje later heb ik de dyscalculie verklaring.
Het was echt alsof er een enorme last van mijn schouders afviel en nu een maand of twee later ben ik gelukkiger dan ooit:D ik ben niet dom,ik heb gewoon alleen dyscalculie........
Na al die jaren van onbegrip van anderen krijg ik nu respect van diezelfde mensen...heerlijk....want zelf al blijft het altijd knokken om goed te kunnen functioneren in deze cijferige wereld,ik ben er klaar voor!
amara1987
 
Berichten: 2
Geregistreerd: 21 Jan 2011 19:24
Woonplaats: Delft


Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 19 gasten

cron