Ook ik heb oorlog met cijfers

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

Ook ik heb oorlog met cijfers

Berichtdoor Rietje » 22 Sep 2009 16:22

‘Hallo, ik ben Rilana’
Hoe oud ben je?
‘volgens mij ben ik 34 of 35’
Je ziet ze wel kijken maar beginnen een glimlach te krijgen als ik tegen ze zeg ‘ja ik lijdt een beetje aan zwangerschapsdementie’ [terwijl mijn jongste kind inmiddels al bijna 4 is en de oudste 11]
In werkelijkheid ben ik zo bezig om te leren hoe oud ik ben, hoe oud een ander is dat na een poosje ik door de war raak en zo een jaar bij iemand erop tel.

Mijn oudste dochter komt thuis met vraagstukjes [reductiesommen] en ik lees dat wat door. 0x48 is 0 die verklaring is in mijn hoofd logisch, maar er stond eronder 48x0 en ik zeg dat het 48 is. Man en dochter lachen! ‘Mam dat is ook 0’…waardoor ik probeer in te zien watvoor logica erin zit. Als ik nou 48 blikjes op tafel heb staan en ik doe dat x 0, dan blijf ik toch 48 blikjes houden, dus ookal is de uitkomst 0, voor mij is en blijft het 48. Niemand kan me dat ook uitleggen want ze vertellen me allemaal, maar dat is gewoon zo punt.

En dan komen de herinneringen van de zesde klas lagere school. Wat heb ik me moeten worstelen door die hoofdreken vraagstukjes. Jan valt op dinsdag in een 4 meter diepe put, op woensdag klimt hij 2 meter omhoog en op donderdag 1 meter, op vrijdag zakt hij 3 meter, hoever is hij zaterdag?

Ik heb me altijd voorgenomen dat ik 'te moeilijk denk', dus het eerste wat in mijn hoofd te binnen schiet is 'waarom is jan zo dom om in een put te vallen' en dan houd het denkwerk op. Ik kan die zinnen twintig keer lezen, ik kom niet tot een antwoord. Het is ook frappant
dat wát er in mijn hoofd blijft zitten is dat jan valt en hij er tot zaterdag inzit.

Ik was vroeger ook 1 a-4tje nodig voor 1 zo’n som te proberen uit te rekenen en dan moest je er nog 100. Ik heb daardoor veel stress gekend en het zelfs gepresteerd om niets te doen bij zo’n proefwerk, ik zat er gewoon met mijn handen over elkaar en de tranen in mijn ogen hopende dat niemand het zou merken.

Oke! Ik kan niet rekenen, gewoon totaal niet. Tegenwoordig kan ik een beetje rekenen. Met de leeftijd die ik nu heb heb ik ook wat meer inzicht gekregen en kan ik me dwingen tot concentratie en kom ik op antwoorden [vaak fout, maar dat doet er niet toe]….het is al erg genoeg dat er mensen om je heen zeggen dat dit alles te leren valt als je maar wilt……geloof me…ik wil…maar ik snap er niets van.
Het terugtellen heb ik geleerd van mijn opleiding op school en van mijn broer, het gaat langzaam maar ik kan het. Maar als je mij vraagt: ik betaal 11.35 en ik betaal je met 20 hoeveel krijg ik dan terug, dan krijg je van mij geen antwoord. Ik kan het wel teruggeven aan kleingeld [je hebt wel grote kans heeeeeeeel veel kleingeld te krijgen van me] En dan sta je bij de kassa, elke week weer. Godzijdank betalen we allemaal per pinpas. Maar er was een tijd dat we betaalden met geld. En dan komen de vragen. 'heeft u 20 cent erbij' ? ....uhm nee roep ik dan, ik heb geen kleingeld. En krijg nogmeer kleingeld dan ik al in mijn portomonnee had. [voor mijn kinderen wel leuk voor de spaarpot] Ik heb het toch werkelijk nooit begrepen en nóg begrijp ik het niet. Waarom vragen ze geld erbij, ik snap nu wel dat ze een rond bedrag terug willen geven, maar waarom moet ik er geld bijleggen zodat het meer wordt, ik WIL niet meer betalen en ik snap het niet hoe ze dat terugrekenen. Het is zo moeilijk als mensen je zo graag willen uitleggen hoe dat nu werkt, maar begrijpen niet dat hoemeer je uitlegt hoemeer ik de war raak, dus het nooit zal gaan snappen, ookal zeg ik 'oooooo' of 'owjah!'.....toen ik dit net uitlegde aan iemand begon hij me te helpen met uitleggen en in 1 fractie snapte ik het, maar vertel me 5 minuten erna niet wat me is uitgelegd want nu snap ik het weer niet, het blijft gewoon niet hangen en die frustratie ken ik maar al te goed.

Hoe zit het nu in het dagelijkse leven.
Ik kan met het maken van afspraken soms best gaan flippen. Vooral als het om tijd moet gaan en langer dan vier dagen duurt. Plannen is dus niet mijn sterkste vak. Ik ga tijden vergeten en mijn tijd besteed ik door uit te rekenen hoeveel tijd ik nog heb tot de afspraak, wat ik nog moet doen voor die afspraak and so on….

‘zoals de reclame zegt ‘kom toch eens spontaan langs’….past beter bij me

Koken wil heel goed bij me uit de losse pols. Zodra er gevraagd wordt dat er 650ml water bij moet en ik heb een maatbeker met cl of l aanduiding dan kan ik dat niet omrekenen. Maar ik ben goed in sjoemelen en gokken.

Links en rechts: Dat is hilarisch, hoe ik me daar doorheen heb geslagen tijdens het rijexamen van de auto. Ik wist het ezelsbruggetje van de letter L maken met wijsvinger en duim, maar ik schaamde me er zo voor dat ik bedacht dat ik om de linkerpols een horloge zou doen om te weten dat dat links zou zijn. Verder nooit bij nagedacht maar in de auto vergat ik natuurlijk dat hij om de linkerpols zou zitten en ik wist dat nietmeer [was dat nou links of rechts] dus heel sniekie maakte ik toch de vingergebaren en ik slaagde ook nog. Tot op de dag van vandaag moet ik nadenken wat nou links of rechts is. Ik weet het wel, het zit erin, maar het kost me even tijd.

Het klokkijken heb ik onder de knie al hoewel het digitale gedeelte me erg veel moeite kostte vroeger. Zo heb ik weinig moeite met de hele uren in de digitale wereld, maar zodra de cijfers hoger dan 30 zijn dan kan ik je niet vertellen of het nou tien over half is etc.

Vandaag kreeg ik een e-mail binnen van de hockey vereniging, per toerbeurten gaan ouders bardienst draaien en bij het lezen van deze zin begint er wat lichtelijke paniek in mijn koppie. ‘Bardienst? Verplicht!....koffie en thee en tosti’s verkopen!!!!!

Nu je ouder bent wordt je inzicht ook beter. Alhoewel met heel veel geduld zou ik best kunnen rekenen maar de paniek van een tiener slaat nogsteeds toe als er iemand meekijkt, mee wil helpen uit goede wil. Het is net of je een beeld hebt kunnen maken maar hij is zo fragiel dat 1 stem van goede wil het als een kaartenhuis weer in laat vallen. En zo werkt het in het echte leven niet dus ik zou nooit een goede rekenwonder kunnen worden in deze maatschappij en dat geeft in sommige gevallen ook problemen.

Dat ik verjaardagen niet kon onthouden had ik niet achter dyscalculie gezocht. Maar het komt me zeker bekend voor als een doktersassistente vraagt wanneer je kindje geboren is. En ik heb drie kinderen [7 april 1998 - 13 oktober 2003 - 15 november 2005] waardoor ik de meeste fouten maak door alles door elkaar te gooien. Maar de meeste die ik maak is 13 november of 15 oktober en dan die geboortejaren. Mijn oudste is makkelijker, die heb ik als ezelsbruggetje geleerd [voorjaar in de jaren 90] maar die andere twee is nogsteeds een strijd als ik het moet zeggen. Na even nadenken kom ik wel op het juiste.

Ik heb zelf goed kunnen omgaan met mijn dyscalculie maar ik blijf ook een waardeloze reken[naar]. En ik tel ook nog altijd op mijn vingers. :wink:
Rietje
 
Berichten: 2
Geregistreerd: 22 Sep 2009 10:13

Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten

cron