door Tineke » 28 Okt 2009 13:45
Ik begrijp je compleet. Laatstleden is de leerkracht van mijn klasje in de lagere school, in het nieuws gekomen omdat hij in het ziekenhuis was geslagen van een aantal oud-leerlingen. Ze deden dat uit frustratie omdat ze mishandeld waren door hem. Ik was ook een leerling van hem. Ik heb geen dergelijke wraakgevoelens maar ik moet wel zeggen dat hij me nog steeds kwaad maakt als ik hem zie. Hij mishandelde de kinderen niet lichamelijk, maar wel geestelijk. "Je bent dom". "Doe eens wat meer je best", ... Ik heb nog -terwijl mijn mama er bij stond- in de gang moeten gaan staan en roepen "IK BEN DOM". Mijn mama wist ook niet meer waar ze het had. In plaats van zo'n dingen had hij beter mij naar het toenmalige PMS (nu CLB) gezonden. Waar zat hij met zijn gedachten? Wat wilde hij daarmee bereiken?
Ik ben toen van die school weggegaan en heb mijn lager elders gedaan maar daar is er ook niemand geweest die eens "serieus" heeft gekeken. "Ze kan het zu mvr, maar ze doet gewoon haar best niet". (Yeah Right). Elke vrijdagnamiddag hadden we de ganse namiddag breuken en andere rekenoefeningen. Ik hààtte dat. Ik was altijd de laatste en had het meeste rood op mijn blad. In plaats van met die stylo streepjes te trekken over alle foute antwoorden hadden ze die beter gebruikt om "EEN P OGING" te doen om mij het aan te leren. En als ze dat niet zagen zitten konden ze me nog altijd doorgezonden hebben naar PMS/CLB. Maar gedurende die 6 leerjaren heeft ook niemand dat gedaan. In tegendeel!! Mama heeft zo haar best gedaan om mij te helpen, met mijn huiswerk, mij heel erg te belonen als ik goed gewerkt had, door 1001 oefeningen met mij te doen. Hoe kon zij dat nou weten? Uiteindelijk, ik was toen 12 of 13 jaar zei de leerkracht van het !1ste middelbaar! dat ik beter getest zou worden. Zij heeft ontzettend veel gedaan en proberen te doen om mij te helpen. Al had ze weinig tijd om zich speciaal met mij bezig te houden, toch heeft ze meer gedaan dan al die leerkrachten van de afgelopen jaren. Zij verstond dat ik huiswerk soms niet tijdig kon indienen omdat ik het nog moest maken met de logopediste. Ik ben dan op haar aanraden naar het PMS/CLB gegaan en daar is, na een reeks tests (jakkes), gebleken dat ik inderdaad dyscalculie heb. Ze had gelijk, het lag niet aan het feit dat ik te weninig moeite deed. Ze wist dat ik op aanraden van PMS/CLB naar een logopediste moest. Ik ben zo jaren nar de logopediste gegaan maar uiteindelijk ben ik ermee gestopt want ik heb in school een richting gekozen met zo weinig mogelijk cijfers én we zijn met z'n allen gaan beseffen dat zelfs met logopedie, er geen vooruitgang werd geboekt. Ik verstond er nog even weinig van als in het begin. Het zal waarschijnlijk wel ergens goed voor geweest zijn, maar ik ben er nog niet achter wat.
Het leven van alledag, van me af geschreven, alles wat ik verafschuw en graag mag, door de zon in mijn hart gedreven.