Hallo allemaal,
Ik ben Jolanda, 39 jaar jong en moeder van (waarschijnlijk) 2 zoons met dyscalculie en vrouw van een man met dyscalculie.
In totaal hebben wij 4 kinderen, Roeland (wordt in Nov 15), Bart (wordt in Feb 14), Paul (wordt in Dec 11) en Jenna (wordt in Dec 7).
Daarnaast zijn we nogal gek op dieren en hebben we 3 honden (een spaans hondje en 2 BorderCollies), een kat en een konijn en werk ik part-time als Verzorgende C in de Thuiszorg bij Icare Hoogeveen.
Voordat wij met onze oudste zoon het traject van GGZ ingingen hadden wij hiervan nog nooit gehoord, dyslectie was een begrip aan het worden, maar dyscalculie, was iets wat volgens sommige mensen niet bestond(ach laat ze maar denken, zeg ik nog wel eens)
Onze oudste zoon (Roeland) was onze eerste, en weet je veel als ouders, ja hij was anders, maar wij hadden geen vergelijkingsmateriaal, dat kwam 15 maanden later in de vorm van een klein broertje(zoon nummer 2-Bart), met zo'n 3 jaar ging onze oudste naar de peuterspeelzaal en daar vonden ze hem toch erg chaotisch, concentratie boog was super laag, ja dàt wist ik ook wel, ik ruimde dagelijks tig keer de rommel achter z'n kleine kontje op (lego-blokken-papier en potloden...domweg alles waar hij een paar minuutjes mee had gespeeld, of over de kop had gegooid)
Om een heel lang verhaal kort te maken,wij hebben 4 kinderen, dus dan kan je nagaan hoe lang een verhaal kàn worden van iemand die van schrijven houdt , onze oudste 2 zoons hebben allebei vermoedelijk dyslectie èn dyscalculie, bovendien hebben onze oudste zoon en onze jongste zoon beide ADHD, waarvan de jongste zoon ook Gilles de la Tourette heeft.
Moeilijk?
Ja, absoluut, maar wat hebben we al veel geleerd van onze kinderen en hoe het nederlandse papiersysteem werkt, en wij houden van ze, alle 4 ...ONVOORWAARDELIJK...ook al zou ik ze wel eens in beton willen gieten (om maar even in de termen te blijven van het werk dat mijn man doet)
Mijn hobby is gedichten maken, en gistermorgen heb ik deze voor onze oudste 2 gemaakt:
Mijn puber-zoons
De ene is alweer bijna 15, de ander wordt 14 in Februari.
Groter dan ik zelf ben, kleiner dan ze denken.
Regels? Dat is maar larie!
Woorden die ze soms uitspreken, zou ik niet kunnen bedenken.
Zo herkenbaar, en ook weer niet.
Jongens zijn anders dan meiden, dat wist ik al!
Voor mij al lang geleden, zeker niet vergeten, volwassenheid in 't verschiet.
Blijven sturen is hier het "toverwoord" ja dàt vooral!
Samen hebben ze de slappe lach,
Om niks kunnen ze lachen, totdat ze buikpijn krijgen.
Wij zien dat aan met een grote glimlach,
En kijken terug op onze puberteit, maar zwijgen.
Laat ze maar gaan,
Groot en volwassen worden is niet altijd even fijn.
Leren om op eigen benen te gaan staan,
Dat gaat niet altijd zonder pijn!
Je wilt ze beschermen tegen alle nare dingen,
Ze helpen en samen praten.
Toch weet ik uit mijn herinneringen,
Dat ik ze langzaam maar zeker los moet gaan laten.
Lieve puber-zoons van mij,
Word maar groot, en leer maar van je fouten.
Wij zijn er voor jullie, hier heel dichtbij.
Liefs Pap en Mam ©
Groetjes Jolanda