Wat een feest der herkenning is dit forum!
Er vallen kwartjes op hun plaats en ontbrekende puzzelstukken zijn weer teruggevonden!
Ik ben niet onnozel! Nooit geweest ook! Ik ben dyscalculisch! Het heeft een naam!
Laat ik mezelf even voorstellen:
Ik ben een vrouw van 41 jaar, en ik ben een ramp in rekenen. In hoofdrekenen om precies te zijn. Op de lagere school ging het al mis. Van de rekenlessen ontging mij de complete logica. Ik herinner me bijvoorbeeld de rekenopgaven a la “Als trein A vertrekt van spoor B om 10.00 uur met een snelheid van 30 kilometer per uur…. Hoe groot is dan het konijn van de buurvrouw op maandag?” Zo gingen die sommen natuurlijk niet écht, maar zo kwamen ze wél bij mij over. Zoals ik al zei: de complete logica ontging mij.
Dat ik de lagere school qua rekenen ben doorgekomen is vooral te danken aan het feit dat ik zo enorm goed kon spieken. En door Ronnie, wiens rekenschrift ik tegen betaling van pakjes kauwgom mocht overschrijven.
Na de lagere school heb ik de Mavo en de Havo gedaan. En aangezien ik zogenaamde pretpakketten had, ben ik met prachtige cijfers geslaagd. Kortom… dom ben ik écht niet.
Ik kán ook wel rekenen, maar je moet me er de tijd én een rekenmachine voor geven.
Of pen en papier, doodse stilte om me heen en nog veel meer tijd! Dan lukt het me wel. Maar als iemand me zou vragen hoeveel 87 min 19 is, dan is het voor mij onmogelijk om daarop uit het blote hoofd te antwoorden. Het geeft een soort paniek-reactie in mijn hoofd. Het lijkt wel of mijn hersens dan op tilt slaan.
Je kan aan mij vragen om het cijfer 32 te noteren, maar geheid dat ik dan het cijfer 23 opschrijf. Ik zal nooit tegen het meisje van de kassa zeggen “wil je er 20 cent bij hebben?” Niet omdat ik een onbehulpzame trut ben, maar omdat ik die extra 20 cent gewoon niet snap. Ik tel nog steeds op mijn vingers, soms vind ik het jammer dat ik er niet 10 éxtra heb. Als op straat iemand aan me vraagt hoe laat het is, moet ik eerst even aandachtig mijn horloge bestuderen voor ik het kan zeggen. Een potje Rummicup spelen met mij is een aanslag op je geduld, omdat ik steeds weer de stenen moet verleggen. Ik geef soms veels te hoge fooien in taxi’s of in restaurants…….. en ik ben zooooooo blij om hier te kunnen lezen dat ik niet de enige ben en dat het NIET komt door domheid!