even voorstellen en hoe doen jullie dat met je kind

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

even voorstellen en hoe doen jullie dat met je kind

Berichtdoor Vonnie » 14 Jun 2008 23:04

Hallo,

Ik ben Yvonne en ben al 2 dagen aan het lezen op dit forum.
Ik ben 35 en sinds een jaar ongeveer weet ik van het bestaan van dyscalculie heerlijk dat het beestje een naam heeft.
Heb net als de meeste van jullie gedacht dat het gewoon aan mezelf lag en een beetje een erge sufferd was met rekenen.

Vanaf dat ik het me kan herinneren ben ik echt heel erg slecht met cijfers.
Als je jong bent is het frustrerend op school, altijd slechte punten en je snapt er niets van dat het maar niet lukt en dat het kwartje maar niet wil vallen. Heb bijvoorbeeld op de middelbare school lang bijles gehad tot grote frustratie van degene die me les gaf!
Nooit is er bij iemand het kwartje gevallen dat er iets aan de hand zou kunnen zijn, totdat ik de administratie van mijn man zou overnemen van degene die wegging op kantoor toen viel ik zwaar door de mand.
Heel de administratie was een groot drama ik had er echt een puinhoop van gemaakt en ik dacht dat ik het zo goed gedaan had. (dit bleek dus anders toen de boekhouder het nakeek :? ). Ik wist altijd dat ik erg slecht met getallen was maar ik dacht met een rekenmachine moet het lukken maar ik zie het gewoon helemaal niet.

Maargoed ik kan hier heel het forum volschrijven met alles maar iedereen weet een beetje hoe het is en hoe het voelt.
Wat ik erg vind is dat ik mijn dochtertje van 9 niet met haar reken-sommen kan helpen van school en hier schaam ik me zo voor.
Echt de stomste sommen kan ik gewoon niet maken ik kan alleen rekenen met ronde getallen en onder de 10.
Als ze me iets vraagt ga ik over iets anders praten pak snel een rekenmachine (zonder dat ze het ziet, op de WC ga ik dan zitten) en dan kom ik er op terug :cry: .
Dit lukt alleen met optellen en aftrekken als het moeilijker wordt gaat de rest zelfs met een rekenmachine niet.
Wie herkent dit en hoe lossen jullie dit op?

Ook vind ik het in de winkel erg vervelend stel dat het uitverkoop is als iets 100 euro kost en je krijgt 50% korting dat gaat wel, maar is iets 73 euro en je krijgt 30% korting dan krijg ik kortsluiting in mijn hoofd.
Alles draait op volle toeren, ik ga eerst denken 30% van 100 euro even denken dat gaat nog en dan gaat het helemaal fout.

Ik hoop dat mijn kinderen het niet hebben, heb wel op school bij de laatste ouderavond aan gegeven dat ik het fijn vind als ze extra gestimuleerd word met rekenen omdat het gewoon voor hun toekomst echt belangrijk is.

Groetjes Yvon :wink:
Vonnie
 
Berichten: 1
Geregistreerd: 12 Jun 2008 22:51

Berichtdoor Teuntje » 15 Jun 2008 13:42

Hallo yvonne,

Ik zou je heel graag willen adviseren om je niet langer te schamen dat je dyscalculie hebt!

Ik ben nu bijna 57 jaar en heb deze fout zelf mijn leven lang gemaakt!

Schaam je alsjeblieft niet langer en zeg tegen je dochtertje dat je haar niet kunt helpen omdat je het zelfde probleem hebt!

Jij kunt met haar leerkracht gaan praten en vertellen dat je dyscalculie hebt en dat je het vermoeden hebt dat je dochtertje dat ook heeft.
Vestig er de aandacht op, praat erover en verberg het niet langer!

Ik weet heel zeker dat jij en alle andere mensen die op dit forum hun verhaal verteld hebben heel veel andere kwaliteiten bezitten die anderen die wel kunnen rekenen weer net niet hebben!

Het probleem wegstoppen heeft geen enkele zin!
Als jij je dyscalculie probleem kunt accepteren kan je dochtertje dat ook van zichzelf!
Zo kan ze een zelfbewuste vrouw worden die haar tekortkomingen accepteerd en zich bewust wordt van haar andere kwaliteiten.

Het is even een stap om te bekennen dat je een probleem hebt!
Je zult verbaasd staan van het begrip in je omgeving als je er over gaat praten met anderen.

Ik kan het je van harte aanbevelen!

Ik wens je veel sterkte toe!

Met vriendelijke groet,

Teuntje
Tina
Teuntje
 
Berichten: 4
Geregistreerd: 02 Jun 2008 16:48
Woonplaats: Velp

Berichtdoor Alathariel » 15 Jun 2008 16:37

Over je dochtertje kan ik niks zinnigs zeggen, ik heb zelf geen kinderen.

Maar het is idd niet nodig je ervoor te schamen, je kan er toch zeker niks aan doen? En zolang je je ervoor blijft schamen en het blijft verbergen kan ook niemand er rekening mee houden...
Gebruikers-avatar
Alathariel
 
Berichten: 84
Geregistreerd: 12 Sep 2005 17:54
Woonplaats: Nieuw-Lekkerland

Berichtdoor qwerty » 19 Jul 2008 13:13

Hallo Yvonne,
Je hoeft er niet voor te schamen over je discalculie. wil je over je schaamte heen. Dan moet je er over praten. In het begin zal dat heel moeilijk zijn. Ik spreek uit ervaring, nog steeds vindt ik het moeilijk. Maar je leert het probleem onder woorden te brengen. en dat kan misschien wel helpen je zelf te acsepteren.
Praat er over met iemand die je vertrouwd. Bijvoorbeeld met je dochter. Want op een dag komt de waarheid aan het licht.
Nog iets wat je ernaast kan houden: Je moet kijken naar wat je hebt,en niet naar wat je niet hebt.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
Groeten<
qwerty.
qwerty
 
Berichten: 8
Geregistreerd: 20 Feb 2008 21:51


Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 23 gasten

cron