Ook maar eens voorstellen

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

Ook maar eens voorstellen

Berichtdoor henriette » 25 Jun 2007 13:52

Ik zal me ook maar eens voorstellen.
Ik ben 20, studeer wijsbegeerte en geschiedenis, en heb zeer waarschijnlijk dyscalculie.
Op de basisschool leverde het regelmatig problemen op dat ik niet kon rekenen. Ik ben hoogbegaafd, en men verwachtte van een slim kind dat het ook wel zou kunnen rekenen. Dat viel dus een beetje tegen.
Ik had allerlei manieren bedacht om sommen op te lossen: op mijn vingers tellen, tussentijds van alles opschrijven, etc. Ik heb zelfs en keer een juf tot wanhoop gedreven: ineens ging het rekenen nog slechter dan normaal, en niemand wist waarom. Totdat mijn moeder tot de briljante ingeving kwam het eens aan mijzelf te vragen (eigenlijk kwam mijn moeder daar direct mee en was de juf zich al weken aan het afvragen wat er aan de hand was...) Ik kon direct uitleggen wat het probleem was: ik rekende met de klok. Ik telde vanaf het punt waar de wijzer stond, en kon dan in vijven en tienen 'visueel' uittellen wat de uitkomst van een som was. Toen de juf echter bedacht dat er een leuke klok met een plaatje, veel minder streepjes en getallen (ipv grote streepjes) moest komen, kon dat niet meer en raakte ik in de war door de getallen die bij de uren stonden...
Ik was (en ben) dus redelijk creatief in het vinden van oplossingen.
Waar ze me op de basisschool maar lieten aanmodderen (of erger: vonden dat ik me niet moest aanstellen!) Ging het op de middelbare school stukken beter, ook omdat ik daar een rekenmachine kon gebruiken. Ik maakte nog wel fouten in het overnemen van getallen van en naar de rekenmachine, maar die waren te overzien. Ik kon meestal wel beredeneren hoe iets moest (al was dat meestal wel op een totaal andere manier dan de docent dat deed).
Door de zeer flexibele houding van mij docent in de laatste jaren ('als het alleen een fout in het getal is let ik daar niet eens op bij jou') heb ik wiskunde a1 (de 'lichtste' vorm van wiskunde) uiteindelijk nog verbazend goed afgesloten (en de programmatjes om dingen mee uit te rekenen op de grafische rekenmachine die ik clandestien van mijn docent kreeg zullen ook hebben geholpen...).
Ik doe twee typische alpha studies, dus daar heb ik gelukkig weinig wiskunde bij nodig.
Het meeste moeite heb ik met klokkijken, nummers (van bussen, huizen etc) en tijden onthouden. Bij het koken ging het vaak mis als ik recepten volgde, maar nu ik zonder maatbeker en op mijn gevoel kook gaat het aanzienlijk beter. Ook een enorm hulpmiddel is het hebben van een hippe telefoon-met-agenda functie (de telefoon-met-adresboek was al onmisbaar: ik ken letterlijk twee telefoonnummers uit mijn hoofd: dat van mijzelf en dat van mijn ouders, wat ze me met veel geduld en moeite op mijn vijfde uit mijn hoofd hebben laten leren...). Aangezien ik tijden en data van afspraken niet goed kan onthouden, kwam ik vaak te vroeg, te laat, of op een totaal andere dag op afspraken. De oplossing is simpel: ik zet alles in mijn telefoon, en die gaat bliepen als ik een afspraak heb. Geweldig! :)
Zo, dat was een heel verhaal, maar hopelijk wel vermakelijk en misschien herkenbaar.
henriette
 
Berichten: 3
Geregistreerd: 25 Jun 2007 13:26

Berichtdoor Denies » 28 Jun 2007 18:00

Hoi hoi.. haha handig ja zo'n telefoontje :) als ik ga reizen.. of de administratie bijhouden enz vnd ik het altijd fijn dat ik een rekenwonder-vriendje heb ;) hihihi
Denies
 
Berichten: 3
Geregistreerd: 27 Jun 2007 18:42
Woonplaats: waalwijk


Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten

cron