Niemand begrijpt het.

[evelyne]

Hallo iedereen,ik ben 37 jaar en heb een dochter van 12,in tegenstelling tot mij..kan ze erg goed rekenen,en wiskunde,ook in teamsporten is ze erg goed,met taal is ze niet zo goed,maar ik heb het idee dat dat beter wordt begrepen,iedereen kent immers dyslectie..woordblind.

Op de lagere school hebben de leraren mij erg slecht behandeld,ik mocht maar gaan tekenen ipv rekeken,dat is lekker makkelijk,met het resultaat dat ik éénmaal naar de Lagere land&tuinbouwschool ging nog niet eens wist hoeveel 2+4 was.Ik kreeg bijles van een remidial theatcher,uiteindelijk had ik op mijn eindlijst een 6,dus dat is net voldoende,ik zal rekenen nooit echt goed snappen,als ik denk dat 45+67,zou ik het zo gauw niet weten,mensen snappen het ook niet,ach dat leer je vanzelf of het komt wel goed..niet dus,ik moet moeite voor hoofdrekenen doen.

Na mijn school ging ik een baantje zoeken,je zult het geloven of niet..cassiere bij AH.ik was best trots op mezelf..de kassa rekent alles toch uit,maar als je verkeerd intoest moest je alsnog het geld terug tellen,in begin ging dat mis,maar langzaam aan begon ik het geld terugtellen te leren,een overwinning...Het gekke is ,dat ik het toch iedere keer zelf opzoek..nu sta ik achter de bar bij de voetbalclub,veel hoofdrekenen,maar voor de zekerheid een rekenmachine mee,veel schaamte daarvoor dat wel,soms zie je mensen denken...Al met al wordt ik nooit een rekenster,maar ik kan andere dingen goed...alleen lees ik hier op het forum dat mensen moeite hebben met klokkijken en onthouden..dat heb ik dus niet,daarom zal ik ook wel niet echt dyscullie hebben,wel heb ik geen ruimtelijk inzicht en ben slecht in gym en teamsporten..mijn vraag zijn er meer mensen die ook voor hun beroep moeten rekenen?en hoe reageren mensen op rekenblindheid?groetjes Evelyne

[evelyne]

Hallo iedereen,ik ben 37 jaar en heb een dochter van 12,in tegenstelling tot mij..kan ze erg goed rekenen,en wiskunde,ook in teamsporten is ze erg goed,met taal is ze niet zo goed,maar ik heb het idee dat dat beter wordt begrepen,iedereen kent immers dyslectie..woordblind.

Op de lagere school hebben de leraren mij erg slecht behandeld,ik mocht maar gaan tekenen ipv rekeken,dat is lekker makkelijk,met het resultaat dat ik éénmaal naar de Lagere land&tuinbouwschool ging nog niet eens wist hoeveel 2+4 was.Ik kreeg bijles van een remidial theatcher,uiteindelijk had ik op mijn eindlijst een 6,dus dat is net voldoende,ik zal rekenen nooit echt goed snappen,als ik denk dat 45+67,zou ik het zo gauw niet weten,mensen snappen het ook niet,ach dat leer je vanzelf of het komt wel goed..niet dus,ik moet moeite voor hoofdrekenen doen.

Na mijn school ging ik een baantje zoeken,je zult het geloven of niet..cassiere bij AH.ik was best trots op mezelf..de kassa rekent alles toch uit,maar als je verkeerd intoest moest je alsnog het geld terug tellen,in begin ging dat mis,maar langzaam aan begon ik het geld terugtellen te leren,een overwinning...Het gekke is ,dat ik het toch iedere keer zelf opzoek..nu sta ik achter de bar bij de voetbalclub,veel hoofdrekenen,maar voor de zekerheid een rekenmachine mee,veel schaamte daarvoor dat wel,soms zie je mensen denken...Al met al wordt ik nooit een rekenster,maar ik kan andere dingen goed...alleen lees ik hier op het forum dat mensen moeite hebben met klokkijken en onthouden..dat heb ik dus niet,daarom zal ik ook wel niet echt dyscullie hebben,wel heb ik geen ruimtelijk inzicht en ben slecht in gym en teamsporten..mijn vraag zijn er meer mensen die ook voor hun beroep moeten rekenen?en hoe reageren mensen op rekenblindheid?groetjes Evelyne

[Ronny]

Om op je vraag te antwoorden hoe anderen het doen met rekenen op het werk.
Ik werk in een montage fabriek, rekenen moet ik er niet kunnen.
Maar ieder onderdeel heeft een nr. en dat is minimuum 6 en maximum 12 cijfers lang.
Als er wat fout gaat bij het aanvragen (met de scanner) van nieuwe onderdelen moeten we die telefonisch aanvragen. En dan begint het probleem, normaal werken we enkel met de laatste 3 cijfers, maar telefonisch moet de hele rij vermeld worden. En naast slecht kunnen rekenen (ik kan ook niet zomaar 45+67 oplossen hoor) heb ik de neiging om nogal wat getallen om te draaien (67-76, 45-54, 32-23, 93-39 en ga zomaar door).
Hoeveel keer ik daar al in gemist heb, dat wil je niet weten. Het probleem is ook dat de cijfer reeks niet onderbroken wordt door spaties of puntjes, dat laatste maakt het me wel makkelijker. Zo schrijf ik een telefoon nr. altijd per 2 cijfers met spaties of puntjes tussen.
In het begin had ik het gevoel dat ze dachten dat ik niet kon lezen, nu na al die jaren (werk er al 13 jaar) hebben ze wel al ontdekt dat ik wel degelijk kan lezen, maar dat cijfers een ramp zijn. Ik heb al tig keren de reactie gekregen 'dat nr. bestaat niet', in het begin begreep ik het zelf niet omdat ik het nr. toch voor mijn neus zag. Tot ik zelf zag dat wat ik doorgaf niet echt klopte met wat ik zag. Ik kan je verzekeren dat laatste dat een zeer rare vaststelling was.
Ook als ik een nr. moet onthouden om op te schrijven (voor enkele seconden) dan herhaal ik dat nr constant in mijn gedachten en eens opgeschreven controleren wat ik geschreven heb wel klopt met wat ik gehoord heb.

Ooit heb ik een tijdje in een cafe mee gewerkt. Daar wisten ze dat ik geen krak in het rekenen was en er lag een tabel die ik kon raadplegen en bij grote bestellingen of bestellingen met drankjes die buiten de standaard prijs lagen dan hielp de uitbater me (ik stond er nooit alleen voor).
Eens ik wist wat ze moesten betalen dan kon ik wel makkelijk weergeven omdat ik geleerd had dat je moet optellen van het te betalen bedrag naar het ontvangen bedrag en dat lukte zeer goed. Dat laatste had ik gezien in de winkels, omdat ik niet begreep dat die zo vlug konden bepalen wat ze terug moesten geven, tot ik erop begon te letten hoe ze rekenden.

Klok kijken is voor mij ook geen probleem, maar een oriëntatie vermogen is mij onbestaande.

[mega mindy]

Ik heb op een speel o theek gewerkt is soort bibliotheek,maar dan ipv boeken leenden wij speelgoed uit tegen kleine bedragen.
Maar er waren altijd mensen die met groot geld wilde betalen ik zei daar hebben wij niet van terug kloptte ook wel we hadden,maar 12,50 in kas.

Vooraf moest je de kas tellen allemaal klein geld natuurlijk 5 cent stukken,10 cent stukken oefff zweet brak me soms uit en je probeert allerlei foefjes ,maar liet het voor het geval dat toch altijd nog ffe nakijken door een collega die wist er van en ik zei altijd ik wil het eerst zelf proberen.

Of je had mensen die voor 1,50 wat leenden en betaalden met 10 euro oefffff zweet wat geef je terug dus uitrekenen op papier navragen en ja wat geef je het voordeligste terug dan.Ik heb het altijd toch eerst zelf geprobeerd soms brak het zweet je uit,bang dat anderen zouden merken(klanten) dat je niet zo held in rekenen bent,om eerlijk gezegd gewoon niet kan rekenen haha.

Kaarten zaten in de kaarten bak met een nummersysteem oeffff ook elke keer goed kijken hoe en wat.

Mijn dochter zit in groep 3 en krijgt dan de werkjes mee naar huis,wat ze gedaan hebben met bijvoorbeeld rekenen,dan moet ik soms 3 x kijken hoe en wat echt te erg voor woorden whaha,kom er dan wel aan uit maar niet zo vanzelfsprekend als iemand die wel kan rekenen.Dan denk ik hebben wij dat soort sommen etcc ook gehad toen we op de lagere school zaten.

Ik heb zitten lezen over discalculie en echt het is of het allemaal over mij gaat.Nooit is er die diagnose gekomen,omdat het indertijd niet bekend was,het balletje rolt nu op zijn plaats.Heb altijd wel is gezegd ik ben gewoon rekenblind ik zie het gewoon weg niet en dom ben ik niet,theoretische kennis gaat heel goed,maar rekenen en reken dingen logisch inzicht etccc fc knudde met een rietje.Ruimtelijk inzicht idem dito fc hopeloos.

Heb in mijn opleiding stage gelopen heb mdgo agogisch werk gedaan,en liep stage als onderwijsassistente op een school voor moeilijk lerende kinderen groep 2.Moest wel eens rekenwerkjes nakijken en moest ik zelf nadenken hoe en wat en bedacht dingetjes,waar de uitkomst wel bij kloptte ,maar die je soms helemaal niet zo mocht uitleggen ,werd ik dan ook op gewezen hoe hij(de leraar daar op die school) wilde dat ik dat uit legde.Waren dan sommen van 50 = 25 +..

Ik trok dan van die 50 25 af en kwam op 25 uit dus 25 + 25 = 50.
Schijnt dat ik dat dan heel anders moest uitleggen ,vraag me niet meer hoe is al weer lange tijd geleden.Midden jaren 80.

Ik merk dat ik het me soms ook moeilijker maak dan nodig is,maar dat zijn dan de foefjes die je bedenkt mbt rekenen.En soms gaat dat goed en soms loopt het gigantisch in de soep.

Klok kijken heeft lang geduurd en soms nog heb ik moeite er mee vooral met klokken met streepjes ipv de cijfers.De digitalen snap ik dan wel weer ook na lange tijd overigens.

Ik hoop dat er meer begrip voor komt in de toekomst,je ziet bij dyslectie dat het nu het bekend is het over het algemeen goed geaccepteerd wordt.Maar bij discalculie dan zie je de mensen denken het zal helaas maar waar.
En wat ik hier lees op het forum het komt allemaal zo bekend voor .Eindelijk begrip.

[Tineke]

Vandaag kwam ik ook weer onbegrip tegen. Een klant vroeg aan mij vandaag hoeveel procent de prijzen om hoog gegaan zijn. 0.08cent per kwh zei ik; aflezen van een blaadje kan ik ook natuurlijk Maar helemaal idioot werd het toen ze me vroeg hoeveel procent dat was. Ik voelde me meteen ongemakkelijk. Ik ging ten rade bij mijn collega maar die vond dat blijkbaar een gekke vraag want die antwoordde niet en grinnikte maar wat. "Ja maar van wat - vroeg hij. Ik vertelde dat de klant wou weten hoeveel procent de prijzen om hoog gegaan waren. "Maar alé, kom zeg, alé hoe kom je erbij" zei hij tegen mij met een lachje waar ik rode wangen van kreeg. Ik dacht meteen dat ik weer 100% afgegaan was door een vraag te stellen die geen inhoud had. Maar ik wist gewoon niet beter. De ganse namiddag heb ik mij ontzettend verveeld gevoeld en heb ik nauwelijks nog met iemand gesproken, behalve met de klanten natuurlijk. Ik heb het gesprek een draai kunnen geven zodanig dat ik niet moest ingaan op dat "procent-gesprek" maar ik was wel bang dat ze het opnieuw zou vragen. Door het idee dat ik een domme vraag gesteld had, durfde ik het ook niet aan een andere collega vragen want misschien maakte ik me daar ook belachelijk. Thuis gekomen heb ik het verhaal aan mijn vriend gedaan en die was razend op die collega van me. Hij heeft me dan ook deze avond met handen en voeten proberen uit te leggen ho procenten werken maar uiteindelijk i het er op neer gekomen dat ik simpelweg zei dat ik het verstond maar me rottig bleef voelen. Hoe dom kun je je eigenlijk voelen? Eerst op je werk en dan nog eens thuis