discalculie en ontdekking

Hier kunt u uw verhalen, opmerkingen en vragen kwijt, over dyscalculie bij volwassenen.

Moderators: Sébastien, Renée

discalculie en ontdekking

Berichtdoor bipbip » 15 Jan 2006 21:06

hoi

ff voorstellen hoor, ik ben diana en ben 24, toevallig hoorde ik vandaag over discalculie en ben eens gaan zoeken op het net, omdat ik een vermoeden heb dat ik er ook aan lijdt.
als ik zo de berichten van anderen lees komt dat erg overeen met de "klachten" die ik ook heb.
natuurlijk begon het bij mij op de basisschool. daar hadden ze wel door dat ik niet snel was in rekenen, dus ik kreeg r.t. om mijn rekenniveau omhoog te krijgen, wat voor mijn gevoel niet echt werkte. ook tijdens de hoofdrekenoefeningen was ik altijd als laatste klaar, vaak mocht ik mijn sommetjes buiten op de gang afmaken omdat ik gewoon te weinig tijd had en de leraar dacht dat het lag aan de rumoerigheid in de klas. het rekenen gaat altijd erg langzaam zelfs simpele optelsommen gingen met moeite. daar heb ik de loop van de tijd wel ezelsbruggetjes voor gevonden zoals het eerst rond maken van het getal (7+8 word bij mij 7+3 is 10 8-3 is 5, 10+ 5 maakt 15). de tafels zitten bij mij erin tot de tafel van 5 daarna word het heel moeilijk en tafels boven de 11 daar begin ik niet eens meer aan, staartdelingen zijn rampen, lang leve de rekenmachine.
digitaal klokkijken snap ik nu pas eindelijk maar ook altijd even 2 keer kijken hoe laat het is.. en in de auto spreek ik ook altijd af dat mensen maar gewoon moeten wijzen welke kant we op moeten want het is altijd hardnekkig hier naar links (rechts dus).
maar wat me wel opvalt is dat de verhalen hier op het forum vertellen dat de meeste mensen moeite hebben met ruimtelijk inzicht of logische volgordes.. daar heb ik dus totaal geen moeite mee ook niet als de sommen verteld worden in een verhaaltje (jan gaat 6 appels halen, eet er onderweg 2 op hoeveel heeft jan er nog?) dan heb ik de sommen binnen mum van tijd opgelost, ik weet niet of mensen hier afgelopen week de nationale iqtest hebben gezien?? nou ik heb hem meegemaakt had een score van 127 dus echt dom ben ik niet zou je zeggen.. de vissenvragen had ik allemaal goed de optelsommetjes... ach daar gewoon veel te weinig tijd voor dus daar scoorde ik geen punten op (eentje goed gegegokt dus)
ik werk nu al 6 jaar in een winkel waar ik dus ook mensen geld terug moet geven, hier heb ik zelf ook een logica voor bedacht (mijn coll. snappen er niks van) mijn manier is tellen tot 5 of tot 10 en gelukkig met de euro hebben we geen muntjes meer van 2,50 of briefjes van 25 daar is het voor mij makkelijker mee geworden.. waar ik ook lang problemen mee heb gehad is het wisselen als men wat bijgeeft bijv. 9,25 en dan een briefje van 10 en een 2 euro stuk, dan moet ik echt diep en vooral lang gaan nadenken.
gelukkig is dit nu zo automatisme geworden dat ik het nu foutloos kan, maar ik heb vaak op mijn donder gehad omdat kassaverschillen altijd mijn schuld bleken te zijn (gelukkig nooit grote verschillen, altijd maar centen werk, maar niet leuk iig)
mijn cito advies was mavo/havo, maar ik wilde perse de dierverzorging in dat was alleen in vbo niveau, gelukkig heeft mijn moeder me naar die school laten gaan.. voor alle vakken scoorde ik heel goed behalve natuurlijk waar rekenen in voorkomt natuurkunde/wiskunde en economie helaas was wiskunde een verplicht vak dit heb ik dan op b niveau moeten doen terwijl de rest op (biologie, engels, nedelands) d niveau was met hoge punten. overigens scoorde ik ook erg goed op scheikunde. doordat mijn wiskunde zo laag was kon ik alleen het mbo niveau 3 doen, wat ik nog steeds erg jammer vind..
nu lees ik net over het opschrijven van telefoon nummers.. ook daar heb ik moeite mee liever cijfer voor cijfer en niet in combi's alstublieft (nul- zes-vier-acht-zes-zes en niet nul zes achtenveertig zesenzestig, dan raak ik het ook erg snel kwijt, moet het dan een aantal keer vragen, wat was het ook alweer?? en in mijn winkel moet ik regelmatig bestellingen dmv codes doorgeven. nu lukken de 4 cijferige wel redelijk maar nu hebben ze verzonnen dat sommige produkten maar 7 cijfers krijgen.. zucht
maar om een lang verhaal kort te maken. klinkt dit naar discalculie of is het mij misschien gewoon verkeerd aangeleerd??

groetjes diana
bipbip
 
Berichten: 4
Geregistreerd: 15 Jan 2006 20:34
Woonplaats: breda

Re: discalculie en ontdekking

Berichtdoor mariah » 16 Jan 2006 19:24

bipbip schreef:klinkt dit naar discalculie of is het mij misschien gewoon verkeerd aangeleerd??

groetjes diana


Het is natuurlijk helemaal aan jou hoe graag je eigenlijk dyscalculie wilt hebben.

:?
mariah
 
Berichten: 41
Geregistreerd: 13 Okt 2005 21:12

Berichtdoor bipbip » 16 Jan 2006 20:10

ben niet op zoek naar een "stempel" maar dacht omdat hier meer mensen komen die bekend zijn met dit probleem, mij er meer over zouden kunnen vertellen, maar nu ik zo verder aan het lezen ben op dit forum, krijg ik steeds meer een vermoeden dat ik ook een "lijder" ben.
dus reden genoeg om eens wat meer info te gaan verzamelen iig.

groetjes diana
bipbip
 
Berichten: 4
Geregistreerd: 15 Jan 2006 20:34
Woonplaats: breda

Berichtdoor Sébastien » 17 Jan 2006 1:38

Hoi Diana,

Je somt een aantal zaken op die in zijn algemeenheid wel kenmerkend zijn bij mensen met dyscalculie.

daar hadden ze wel door dat ik niet snel was in rekenen, dus ik kreeg r.t. om mijn rekenniveau omhoog te krijgen, wat voor mijn gevoel niet echt werkte.

Hieraan zie je dat je probleem hardnekkig is. 6 maanden RT wordt meestal als één van de criteria genoemd om de diagnose dyscalculie te kunnen stellen.

maar wat me wel opvalt is dat de verhalen hier op het forum vertellen dat de meeste mensen moeite hebben met ruimtelijk inzicht of logische volgordes..

Dyscalculie uit zich in meerdere vormen. De één heeft last van ruimtelijk inzicht en de ander heeft geen inzicht in de getalstructuur, en weer anderen hebben weer ergens anders problemen mee...

ik weet niet of mensen hier afgelopen week de nationale iqtest hebben gezien?? nou ik heb hem meegemaakt had een score van 127 dus echt dom ben ik niet zou je zeggen..

Hiermee heb je ook een belangrijk punt: ondanks je intelligentie blijven je problemen bestaan. Dat het veroorzaakt wordt door je intelligentie kun je dan ook uitsluiten.

klinkt dit naar discalculie of is het mij misschien gewoon verkeerd aangeleerd??

Met de hulp die je gehad hebt, lijkt het me niet dat het verkeerd is aangeleerd...wel dat het aangeleerde niet is 'aangeslagen'.

Dus al met al, als het niet komt door sociaal-emotionele problemen, zintuigelijke handicaps, (neuro)motorische stoornissen, e.d. dan zou het zeker je kaarten kunnen inzetten op dyscalculie.

Groeten,
Sébastien
Gebruikers-avatar
Sébastien
Moderator
 
Berichten: 385
Geregistreerd: 10 Feb 2005 23:30
Woonplaats: Flevoland

Berichtdoor bipbip » 17 Jan 2006 22:01

dank je wel voor je reactie.. mijn volgende vraag.. en nu? naar de dokter stappen en hem t voorleggen?? kijken wat hij zegt/vindt?
groetjes diana
bipbip
 
Berichten: 4
Geregistreerd: 15 Jan 2006 20:34
Woonplaats: breda

Berichtdoor mariah » 18 Jan 2006 19:09

Ik zou niet naar een dokter gaan. Als je dyscalculie hebt, ben je niet ziek.

Mijn huisarts weet niet eens dat ik het heb. En ik heb een behoorlijk serieuze vorm (zie mijn andere verhaal over het niet ziek zijn).

Het enige dat je kunt doen, is komen tot zelfacceptatie en van daaruit verder bouwen.

Zelf hoop ik dit jaar een redelijk cijferloos jaar tegemoet te gaan en ik hoop dat het, als alles lukt, ook zo blijft.
mariah
 
Berichten: 41
Geregistreerd: 13 Okt 2005 21:12

Berichtdoor Sébastien » 18 Jan 2006 20:30

Tja ik weet het niet.
Ik ben wel benieuwd naar wat een dokter zal zeggen, maar ik vermoed zomaar dat hij je zal doorverwijzen en zal vragen contact op te nemen met een psycholoog of orthopedagoog.

Maar wieweet komt ie met wat anders aanzetten?
Gebruikers-avatar
Sébastien
Moderator
 
Berichten: 385
Geregistreerd: 10 Feb 2005 23:30
Woonplaats: Flevoland

Berichtdoor mariah » 19 Jan 2006 15:50

Sébastien schreef:Tja ik weet het niet.
Ik ben wel benieuwd naar wat een dokter zal zeggen, maar ik vermoed zomaar dat hij je zal doorverwijzen en zal vragen contact op te nemen met een psycholoog of orthopedagoog.

Maar wieweet komt ie met wat anders aanzetten?


Een arts is er toch voor medische problemen? En dan ben ik nog ontzettend tegen sommige acties van artsen - in de medische context dus - en wend ik me meestal tot een homeopaat. Natuurlijke processen horen namelijk op natuurlijke wijze te worden aangestuurd.

Er is geen arts op deze planeet die weet dat ik dyscalculie heb. Mijn huisarts weet het niet, mijn specialist weet het niet...

Naar een psycholoog kun je gaan in moeilijke periodes in je leven. Als je zelf het onvermogen hebt om zelfstandig uit een dal op te krabbelen (een minpunt dat ik, met alle respect, nooit heb begrepen). Maar wat moet een arts of therapeut nou met iemand met dyscalculie?

Ach, het zal wel hip zijn. Met je dyscalculie, dyslexie, hoogbegaafdheid, ADHD of weet-ik-wat ergens onder behandeling. Lang leve de 21e eeuw.

:?
mariah
 
Berichten: 41
Geregistreerd: 13 Okt 2005 21:12

Berichtdoor Sébastien » 19 Jan 2006 21:57

Mariah schreef:Een arts is er toch voor medische problemen? En dan ben ik nog ontzettend tegen sommige acties van artsen - in de medische context dus - en wend ik me meestal tot een homeopaat. Natuurlijke processen horen namelijk op natuurlijke wijze te worden aangestuurd.

Klopt, een arts is er voor medische problemen, maar hij is wel de mainpoort om je naar de juiste hulpverlener te sturen. Als je ergens mee zit, dan is dat meestal de aangewezen persoon om heen te gaan: van relatie problemen, tot hoofdpijn en van een verstuikte voet tot hallucinaties. (Om maar wat te noemen).
Regelmatig moet een huisarts een antwoord op je probleem schuldig blijven, maar hij is thuis in het medische wereldje en kan je helpen meedenken.
Ik ben het met je eens dat een aantal 'alternatieve geneeswijzen' ook 'wonderen' kan doen.

Er is geen arts op deze planeet die weet dat ik dyscalculie heb. Mijn huisarts weet het niet, mijn specialist weet het niet...

Het is ook niet per se nodig dat hij het weet. Hij is er om je de juiste weg te wijzen, in het geval je assistentie nodig hebt. Als jij die behoefte niet hebt zul je er niemand kwaad mee doen...

Naar een psycholoog kun je gaan in moeilijke periodes in je leven. Als je zelf het onvermogen hebt om zelfstandig uit een dal op te krabbelen (een minpunt dat ik, met alle respect, nooit heb begrepen). Maar wat moet een arts of therapeut nou met iemand met dyscalculie?

Een psycholoog is meer dan iemand die je helpt om uit een dal te klimmen. De ene keer zullen praatsessies helpen, de andere keer helpt hij/zij je om de zaken op een rijtje te zetten of je ogen te openen, en in het geval van dyscalculie zal de psycholoog je diagnosticeren. Er moeten toch ergens mensen zijn die stoornissen mogen vaststellen? Dat heeft totaal niets te maken met het feit dat je er niet zelf uit zou kunnen komen!
Het is geen zwaktebod als je naar de psycholoog gaat als je met een probleem zit (of je dat nu wel of niet zelfstandig op kunt lossen), vaak is het een zwaktebod als je niet naar een psycholoog gaat...het is vaak niet alleen jezelf waar een probleem zit, maar vaak trek je anderen mee door je eigen probleem.
Als je weet wat het probleem is (wieweet stelt de psycholoog wel iets anders vast dan dyscalculie), dan kun je daaraan gaan werken, al dan niet met de hulp van een psycholoog.
Vaak zullen mensen met leerprobleem doorverwezen worden naar een remedial teacher. Die kan je handvaten bieden om beter/slimmer/handiger/verstandiger/whatever met je leerstoornis om te gaan.
Heb je echt een heel hardnekkige leerstoornis dan zal eerder een gespecialiseerde psycholoog of vaak eerder een orthopedagoog erg nuttig kunnen zijn.

Ach, het zal wel hip zijn. Met je dyscalculie, dyslexie, hoogbegaafdheid, ADHD of weet-ik-wat ergens onder behandeling. Lang leve de 21e eeuw.

Hip, daar laat ik me niet over uit, maar het is lijkt mij alleen maar goed als mensen die ergens een stoornis hebben die hinderlijk is in het dagelijkse doen en laten, dat ze behandeld kunnen worden? Voor ADHD zijn tegenwoordig medicijnen voor, en die mensen zouden ze echt niet slikken als het niet helpt. En zo werkt het ook bij dyscalculie: met de juiste ondersteuning kun je een heel eind komen. Je zal er niet vanaf raken, maar je zult een aantal dingen zeker beter kunnen beheersen. Het enige (nadeel) is dat het veel tijd en energie kost.

Je hebt toch een studie politicologie gedaan? Aan het begin wist je ook lang niet zoveel als aan het einde van je studie. Zo werkt het ook bij hulp bij dyscalculie: als de sloot te diep is om overheen te springen, zul je ergens een brug moeten gaan zoeken! En laat nou net een remedial teacher, orthopedagoog of psycholoog in die brug gespecialiseerd zijn... :idea:
Gebruikers-avatar
Sébastien
Moderator
 
Berichten: 385
Geregistreerd: 10 Feb 2005 23:30
Woonplaats: Flevoland

Berichtdoor mariah » 20 Jan 2006 7:42

Hallo Sébastien,

Gezien het huidige tijdstip geef ik even een korte, maar bondige reactie.

Psychologen en al die andere figuren zijn veel te veel gefixeerd op het behaviorisme. Dit is een uitermate trieste ontwikkeling, temeer omdat de mens wordt gevormd door de toepassing van de contemplatieve psychologie. Dit betekent dus de vorming van de eigen menselijke geest door introspectie. Veel mensen durven die confrontatie niet aan.

Ik heb zelf ook enorme tegenslagen gekend in mijn leven, waaronder ernstige ziekte en het vroegtijdige verlies van één van mijn ouders. Ik heb van mijn levensdagen geen psycholoog of een andere soort van 'hulpverlener' ontmoet. Het resultaat was dat ik door zelfreflectie alles gewoon zélf deed en inmiddels in het buitenland workshops geef op het gebied van het ontdeken van je eigen innerlijke kracht. Hiervoor vertrek ik over drie weken weer. Verdere details houd ik voor mezelf.

Nederlanders zijn veel te veel gefixeerd op het behaviorisme, dus op de daadwerkelijk waarneembare kant van het individu. Daarom vind jij ook - en dat is geen aanval - dat het wellicht een zwaktebod is om géén hulp te zoeken. Hulp zoeken is juist wél heel zwak, want een psycholoog zal jou in negen van de tien gevallen écht niet vertellen hoe je moet komen tot introspectie.

Goh. Toch nog een wat langere reactie...

Groet,
Mariah
mariah
 
Berichten: 41
Geregistreerd: 13 Okt 2005 21:12

Berichtdoor Sébastien » 20 Jan 2006 15:45

Hoi Mariah,

Contemplatieve psychologie was een nieuwe term voor me. Even googlen en laat ik nu eens beter snappen waar je het over hebt :)

Scheld me maar weer uit voor behaviorist! :wink:
Ik snap dat wanneer je de contemplatieve psychologie aanhangt dat je erg terugdeinst t.o.v. de veelal behavioristisch ingestelde psychologen...als afspiegeling van de maatschappij.

Ik pin mezelf liever niet vast aan een bepaalde (ontwikkelings)psychologische invalshoek. Ik kan me in meerdere modellen vinden, maar het behaviorisme heeft voor mij ook zijn manco's.
Voor mij telt de uitkomst van hulp en niet de manier waarop.
De 'zone van naaste ontwikkeling' van Vygotsky komt mij daarom goed van pas. Bij iedereen is de zone van naaste ontwikkeling anders wat dient als uitgangspunt.

Maar als jij de contemplatieve psychologie aanhangt zul je je wellicht beter thuisvoelen in Azië? Er zitten aardige ideeën tussen, maar voor mij is het én-én en niet of-of. Zie dit niet als kritiek, maar ik ervaar het een beetje als ontkenning: iets van terugtrekking in een 'wereldje' dat veilig is.

Ik heb het idee dat jij heel veel copingstrategiën hebt om de werkelijkheid en wereld om je heen goed doorleefbaar te maken en je een weg te banen langs alle teleurstellingen die er geweest zijn. Niet iedereen heeft die mate van zelfreflectie en copingmogelijkheden.

Daarom vind jij ook - en dat is geen aanval - dat het wellicht een zwaktebod is om géén hulp te zoeken. Hulp zoeken is juist wél heel zwak

Ik snap je achterliggende gedachte hierachter, maar ik wil hier tegenover zetten dat leren en ontwikkelen een sociale gebeurtenis is. Door interactie met mensen (met vrienden, in een klas, collega's of zelfs een psycholoog) kom je op een hoger plan terecht. Daarnaast kun je je eigen identiteit vormen of behouden/naleven, zoals jij je op dit moment goed kunt vinden in de contemplatieve psychologie.

Hmmm, het wordt haast een psychologisch-filosofisch forum zo....

Groeten,
Sébastien
Gebruikers-avatar
Sébastien
Moderator
 
Berichten: 385
Geregistreerd: 10 Feb 2005 23:30
Woonplaats: Flevoland

Berichtdoor mariah » 20 Jan 2006 20:25

Hoi Sébastien,


Contemplatieve psychologie was een nieuwe term voor me. Even googlen en laat ik nu eens beter snappen waar je het over hebt :)


Je bent nooit te oud om te leren! :wink:

Scheld me maar weer uit voor behaviorist! :wink:


Behaviorist! 8)

Ik snap dat wanneer je de contemplatieve psychologie aanhangt dat je erg terugdeinst t.o.v. de veelal behavioristisch ingestelde psychologen...als afspiegeling van de maatschappij.


Je slaat de spijker op zijn kop. Het lijkt erop dat de maatschappij valt en staat bij het behaviorisme. Ik vind het een kwalijke zaak. Als we allemaal boeddhisten zouden zijn, zou de psychologie failliet gaan... Geld moet rollen, hè... :?

Ik pin mezelf liever niet vast aan een bepaalde (ontwikkelings)psychologische invalshoek. Ik kan me in meerdere modellen vinden, maar het behaviorisme heeft voor mij ook zijn manco's.
Voor mij telt de uitkomst van hulp en niet de manier waarop.
De 'zone van naaste ontwikkeling' van Vygotsky komt mij daarom goed van pas. Bij iedereen is de zone van naaste ontwikkeling anders wat dient als uitgangspunt.


Niets is perfect en dat is maar goed ook. Het boeddhisme staat voor sterke geesten, maar geen enkele geest is perfect. En soms is de uitkomst ook belangrijker dan de wijze waarop die uitkomst tot stand is gekomen. Ontwikkeling is altijd individueel. Daarom vallen psychologen wat mij betreft ook altijd door de mand. Je kunt een ander niet helpen door iets dat je uit wat boeken leert. Ik kan een ander niet helpen en een ander kan mij niet helpen. Ik ben leraar en leerling ineen. Waar nodig, fluit ik mezelf terug. Om dan ook even op dyscalculie terug te komen: ik weet precies wanneer ik me volledig door die dyscalculie in beslag laat nemen. Ik kan gewoon ontzettend boos erover worden. Renée schrijft dan ook op deze site dat mensen met dyscalculie te maken hebben met gevoelens van chaos, dilemma en survival. Ik ben soms geneigd om die gevoelens compleet bezit van me te laten nemen. Een aantal jaren terug kon ik mezelf niet terugfluiten. Nu wel. Ik heb op een volledig dieptepunt gezeten en niet alleen met betrekking tot mijn dyscalculie. Tijdens dat volledige dieptepunt werd mij van alle kanten hulp geadviseerd. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb geaccepteerd dat ik mijn grenzen had bereikt, ik heb die grenzen onder ogen gezien en van daaruit heb ik mijn eigen kracht ontwikkeld. Als ik nu weer een tegenslag krijg - en dat zal ongetwijfeld nog eens gebeuren -, dan kan ik die aan.

Maar als jij de contemplatieve psychologie aanhangt zul je je wellicht beter thuisvoelen in Azië?


Sterker nog, daar ligt een deel van mijn roots. Al is dat hoogstens aan mijn uiterlijk te zien. En oh ja, ik ben natuurlijk van de Aziatische filosofieën. Getuige mijn verhaal alhier. :wink:

Er zitten aardige ideeën tussen, maar voor mij is het én-én en niet of-of. Zie dit niet als kritiek, maar ik ervaar het een beetje als ontkenning: iets van terugtrekking in een 'wereldje' dat veilig is.


Nee, dat zie ik ook niet als kritiek. Maar een wereldje, dat veilig is, bestaat niet. Dat wereldje zul jij zelf moeten scheppen. Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Uiteraard tot op zekere hoogte, want je kunt niet regelen of je morgen onder de trein komt. Maar het overgrote deel van je levenspad leid je zelf. Wat het veilige wereldje is, is voor iedereen persoonlijk. Daarover bestaan geen richtlijnen. Al staat de maatschappij bol van de ongeschreven regels.

Ik heb het idee dat jij heel veel copingstrategiën hebt om de werkelijkheid en wereld om je heen goed doorleefbaar te maken en je een weg te banen langs alle teleurstellingen die er geweest zijn. Niet iedereen heeft die mate van zelfreflectie en copingmogelijkheden.


Dat klopt en ik betreur het feit dat de meeste mensen het niet kunnen. En dan is het niet eens een kwestie van een gebrek aan vaardigheden, maar een gebrek aan lef. Het is doodeng om je eigen ziel van begin tot eind in de ogen te kijken. Maar het is wel het beste. Mensen willen vaak hun negatieve aspecten niet zien. Terwijl je juist die aspecten moet accepteren, als een onderdeel van jezelf moet maken en waar nodig moet veranderen. Niets is laffer dan de smoes "zo ben ik nu eenmaal". Natuurlijk, we zijn allemaal wie we zijn, maar we kunnen alleen zijn wie we zijn als we daardoor in harmonie met onszelf leven en daardoor ook met anderen.

Ik snap je achterliggende gedachte hierachter, maar ik wil hier tegenover zetten dat leren en ontwikkelen een sociale gebeurtenis is. Door interactie met mensen (met vrienden, in een klas, collega's of zelfs een psycholoog) kom je op een hoger plan terecht. Daarnaast kun je je eigen identiteit vormen of behouden/naleven, zoals jij je op dit moment goed kunt vinden in de contemplatieve psychologie.


Leren en ontwikkelen is een individueel proces dat alleen door volledige introspectie kan worden bereikt. Ik kan iemand nog zo veel willen leren en ik kan iemand nog zo vertellen hoe hij/zij zich moet ontwikkelen. Maar leert de persoon in kwestie dan ook iets van zichzelf? Het antwoord is volmondig nee.

Hmmm, het wordt haast een psychologisch-filosofisch forum zo....


Tja...

Groeten,
Sébastien
:wink:


Fijne avond!

Mariah
mariah
 
Berichten: 41
Geregistreerd: 13 Okt 2005 21:12

Berichtdoor Renée » 31 Jan 2006 14:45

Dag Diana, welkom op het forum.

Ben je inmiddels al wat verder gekomen? Heeft de huisarts je informatie kunnen geven over instanties waar je terecht zou kunnen?
Gebruikers-avatar
Renée
Site Admin
 
Berichten: 532
Geregistreerd: 01 Sep 2003 13:51
Woonplaats: Gelderland

Berichtdoor Carlos » 03 Feb 2006 11:11

Dag Diana,

Ik heb me gisteren aangemeld op het forum en al lezende merkte ik dat er een boel mensen waaronder jezelf, op zoek zijn naar manieren om de diagnose te stellen rond dyscalculie. Ik merk dat de meeste mensen zich richten tot dokters en para-medici als psychologen. Zelf heb ik een sluitende diagnose laten stellen door een kinesist, ik denk dat jullie dat een fysioterapeut noemen in Nederland? Ik ben daar toevallig geraakt via een psychiater waar ik eerst te rade was geweest. Hij verwees me tot mijn verbazing door naar de fysiotherapeut in kwestie die verbonden is aan de faculteit fysiotherapie van de Universiteit Antwerpen. Daar doet men al jaren onderzoek naar dyscalculie en zij stellen dat de oorzaak ligt in de 'gebrekkige' ontwikkeling van de motoriek als baby waarbij ze stellen dat mensen met dyscalculie in een aantal gevallen stappen hebben overgeslagen in hun motorische ontwikkeling met name de kinderen die niet echt de 'kruipfase' hebben doorgemaakt maar ineens zijn beginen stappen. In die optiek heb ik een heleboel oefeningen moeten doen gericht op de mate waarin ik een aantal bewegingen synchroon kan laten verlopen. Hilarisch was het om vast te stellen hoe ik daar niet in slaag. Ze hebben me dan uitgelegd hoe dat komt wat mij hier te ver zou strekken om uit te leggen. Ik heb de diagnose ook uitgelegd aan mijn schoonbroer die huisarts is en die ondertussen al een aantal kinderen uit zijn patiëntenbestand succesvol heeft laten onderzoeken door fysiotherapeuten die de kinderen op hun beurt verder geholpen hebben. Eén ding staat wel vast, volwassenen zijn niet meer te remediëren en bij kinderen kan het alleen maar een stukje verbeteren en raakt het sowieso ook nooit opgelost. Ziezo, een nieuwe denkpiste misschien?

Groetjes,

Carlos :idea:
Carlos
 
Berichten: 4
Geregistreerd: 02 Feb 2006 10:23
Woonplaats: Waarloos - België

Berichtdoor janne » 03 Feb 2006 23:59

Dit zou in ieder geval kunnen kloppen voor onze dochter die, als ze goed 9 maanden was, al kon stappen.
Als ik nu zo'n kleine ukjes van die leeftijd zie kan ik het zelf bijna niet geloven.
Goed kunnen fietsen heeft ze dan maar geleerd toen ze al bijna 10 was. :roll:
Ze heeft de hagen en voortuinen in de buurt 'grondig' bezocht. :)


Aan de andere kant blijkt dyscalculie toch vaak familiaal te zijn (erfelijk :!: denk ik dan eigenwijs)
Hoe rijm je dat dan met elkaar?
Janne
janne
 
Berichten: 69
Geregistreerd: 11 Apr 2005 20:49

Volgende

Terug naar Dyscalculie bij volwassenen

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten

cron