Feest van herkenning hier ! Het lijkt alsof iedereen met rekenproblemen nú inene verschijnen zomaar uit het niets (lang leve internet!). En toch leek het altijd alsof ik de enige was.. stom zeg, al die jaren van dom voelen.. voor niets eigenlijk !
Ik ben Esther,23 en ik studeer geschiedenis, éen van de redenen is dat dit een van de weinige universitaire studies is die géén statistiek heeft ! Daarnaast boeit het me ook mateloos, maar bovenstaande was wel baandoorbrekend ! Sinds ik me besef dat ik (zeer waarschijnlijk)dyscalculie heb, laat ik vaak geen kans onbenut om het rond te bazuinen, hoe meer mensen het bestaan ervan weten hoe beter toch? En toch blijven mensen zo ontzettend sceptisch, ze kijken me vaak aan met een 'jaaaa...ja' blik. Zelfs m'n ouders, ook als ik ze vertel dat het gewoon het broertje van dyslexie is, wat iederéen kent. M'n vader wil er denk ik gewoon niet aan om te horen dat al die avonden met úren bijles in wiskunde praktisch voor niets behalve voor frustraties en verdriet zijn geweest.
Nu ik m'n eigen wiskundeloze leven heb gecreeerd red ik me over het algemeen prima, soms komt het weer naar boven, bijvoorbeeld als ik op m'n werk geld moet teruggeven en ik soms niet snap dat als mensen 50 cent erbij geven om het 'makkelijker' voor me te maken dat ze het me moeilijker maken (ik kan maar op éen manier rekenkundig denken en dan moet er vooral níets daarvan afwijken!) (tot soms geaggiteerde reacties aan toe, ik werk dan ook in een natuur en wiskundefaculteit restaurant... hoe bedoel je ver-van-mijn-bed-show) Ik constant verkeerde nummers uit telefoonboeken oplees, cijfers omdraai, IQ-testen vermijd als de pest (ik snap de vragen gewoon niet ). Een recept lezen gaat ook lastig, want ik ben altijd de volgorde kwijt. Maar dit soort dingetjes kan ik wel mee leven, tis gewoon leuk om te weten dat het niets met intelligentie te maken heeft (fjoew) en dat ik niet de enige ben die in het verleden met dit soort onbegrepen dingen te maken heb gehad.
Ik zou dus zeggen spread the word!!