Wat fijn dat er een forum is voor hen met dyscalculie en voor mensen die er in geïnteresseerd zijn!
Ik zal mijn verhaal eens uiteen zetten.
Al op de basisschool merkte men op dat er 'iets' was aan mij dat niet helemaal in de haak zat. Ik had een geweldige woordenschat en alle vakken gingen me uitstekend af, maar klokkijken kon ik niet en rekenen evenmin. Toen ik 11 jaar oud was besloot de basisschool in allerijl mij bijles te geven in klokkijken om mij dan maar niet naar de middelbare school te moeten sturen terwijl ik niet eens kon klokkijken. In groep acht haalde ik een score van 548 op de CITO-toets (het maximaal haalbare: 550). Men was van mening dat de rekenproblemen zich dus zelf hadden opgelost en zwaar tegen mij wil kreeg ik het stempel 'HAVO'. De hoge CITO-toetsscore had ik mede te danken aan de indrukwekkende trukendoos die ik voor mezelf had gerealiseerd: onorthodoxe manieren van bepaalde rekenvraagstukken oplossen.
De trukendoos bleek op de HAVO echter te beperkt. Ik kreeg bijles wiskunde, maar het leverde weinig op. Op den duur zei een leerkracht tegen me: “je hebt gewoon een motivatie van nul” waarop ik zoiets op geantwoord heb als: “doe het dan lekker zelf, bolle”. :-p Doorheen mijn schooljaren ben ik op mijn standpunt blijven staan: ik ben niet dom en zeker niet te weinig gemotiveerd. Ik zakte naar de MAVO, waar ik eveneens bijles kreeg die eveneens niets uithaalde. Ik werd dan naar een andere school gestuurd, weer bijles, weer slechte resultaten. Uiteindelijk slaagde ik glansrijk aan de Sprint-MAVO: er was hier een mogelijkheid om wiskunde uit het pakket te laten (lang leve de Sprint-MAVO zonder wiskunde!).
Daarna een opleiding MBO niveau 4 Sociaal Cultureel Werk gedaan. Voor deze opleiding eveneens geslaagd, al moest ik in het afstudeerjaar het examen boekhouden wel vier keer afleggen (de docent had tranen in zijn ogen toen hij me na de vierde keer kon zeggen dat ik eindelijk geslaagd was, zo ontroerd was hij).
Vorig jaar heb ik de HBO-pleiding Toegepaste psychologie aangevat. Er zat een pak zware statistiek en psychometrie in. Ondertussen was ik ook samen gaan wonen met een jongen die op z’n zachtst gezegd een wiskundig mirakel is (getallen van pi op kunnen zeggen en dat soort vreemde fratsen waarvan ik niet eens durf te dromen
. We zijn dus een ietwat vreemd koppel Drie maanden op voorhand begon ik al mijn cursus statistiek in te studeren met behulp van mijn vriend, die tot in den treure (maar dan ook echt TOT IN DEN TREURE!) alles uitlegde. Ik haalde bij mijn eerste examenkans een 10 (op 20): geslaagd dus. Op psychometrie behaalde ik zelfs een 13. Tijdens de uitleg die mijn vriend mij gaf in de drie maanden voor het examen begon hij steeds vreemdere dingen te merken: dingen die hij me de avond ervoor had uitgelegd was ik vergeten, rekenvraagstukken kon ik oplossen in woorden maar niet in cijfers en dergelijke dingen meer. Hij had zelf ettelijke jaren voor de klas gestaan en begon te denken aan dyscalculie. Ik moest er hard om lachen (‘kun je dat eten?’). Ik had me al 23 jaar gered zonder stempel, dus ik had er nu ook geen nodig, zo dacht ik in eerste instantie. Evenwel zette het me aan het denken. Een keer duidelijkheid over mijn afgelopen schooljaren (en dan met name de blamages met wiskunde) zou wel prettig zijn.
Via mijn hogeschool liet ik mij enkele weken geleden testen en men kwam na een halve dag testen tot een duidelijke conclusie: semantische geheugen dyscalculie. (met de subtiele toevoeging dat ik op een tijdsgebonden-test “echt wel heel zwak scoorde”).
En nu? Nu niks eigenlijk. Ik heb faciliteiten van de hogeschool gekregen waardoor ik (indien nodig) een rekenmachine mag gebruiken of extra tijd krijg op het examen. Dat is wel prettig. Verder beschouw ik mijn dyscalculie als iets grappigs waarmee mijn vriend me soms plaagt. Mijn brein blijf ik evengoed vertrouwen: ik heb er al twee diploma’s mee gehaald en ik ben hard op weg de derde te halen. Een paar grappige dingen die dagelijkse kost zijn:
Een uur te vroeg op afspraken komen (gek genoeg nooit een uur te laat!).
Als ik meerdere producten koop en ik wil op voorhand een idee hebben van het totaal bedrag dan klets ik er een paar euro bij zodat ik op ronde getallen uit kom. Het gevolg: iets van een paar euro betalen met 50 euro.
Zo eigenwijs zijn om mijn huishoudbudgettering op papier te doen (terwijl Excel zulke berekeningen in een fractie van de tijd waarin ik ze doe kan doen). Dyscalculie hebben en eigenwijs zijn, het is me wat
Steeds op verjaardagen moeten vragen hoe oud iemand is geworden (ik weet het zelfs van mijn ouders niet).
Ik wil graag mijn verhaal afsluiten met een boodschap aan de ouders van kinderen met dyscalculie: beschouw het leven van het kindje zeker niet als gehypothekeerd door zijn of haar dyscalculie: Einstein had het ook
.