Terug van weg geweest. Jullie weten ondertussen misschien al dat ik sinds kort positief getest ben op dyscalculie en studeer als onderwijzer lager onderwijs. Wel als je met zo'n probleem zit en gedreven bent om te studeren, ik kan je verzekeren geen echt pretje. Het was me een weekje deze week: dit jaar geef ik les in een klasje waar meer als 4 leerlingen te kampen hebben met het zelfde probleem als mij. Is dit voorbestemd? Het is net een kamp vol lotgenoten. Ik vind het zo erg en het gaat me diep door mijn hart als ik die kinderen maar niet kan helpen, ik wil niet dat zij ook moeten doorstaan waar ik al heel mijn leven mee sukkel, maar je het schijnt dat je dyscalculie slechts heel moeilijk kan verhelpen. En dan zitten die leerlingen daar met hun rekenmachine, alsof ze nietsnutten zijn. En de andere sterkere leerlingen zitten daar dan met zo'n fier gezicht, alsof ze iets bewezen hebben. Wel ik zal je iets vertellen: het is niet omdat een kind 9/10 haalt dat dit een geweldige prestatie is. Een kind met dyscalculie die er in slaag van 2/10 naar 4/10 te gaan dat noem ik pas een prestatie. En ik kan er zo van balen dat mensen soms zo dom zijn om dit maar niet te kunnen begrijpen: het is niet omdat je dyscalculie hebt dat je leven eraan is. Ik denk dat het probleem veel te weinig aangekaart wordt en dat mensen niet goed weten hoe alles zit. Bij mij op de campus is dit net hetzelfde, maar ja bestaat er niet zo'n spreekwoord dat zegt: wie laatst lacht, .... Wel we zullen zien
