mijn naam is Chloë, ik ben 20 jaar oud en vanaf volgende september start ik in mijn 1ste jaar verpleegkunde. Ik heb zelf ook dyscalculie maar helaas heb ik daar geen bewijzen van. Uitgezonderd de beperkingen die ik (net als zoveel andere mensen met dyscalculie) ervaar, het feit dat mijn vader ook dezelfde symptomen heeft als ik, etc.
Toen ik in het 1ste middelbaar (humaniora) zat, wou ik graag verder studeren voor archeologe. Maar mijn wiskunde was een totale ramp. Ik haalde 34% op mijn rapport. Al jarenlang sukkelde ik met rekenen, kloklezen, logisch denken etc maar iedereen zei dat ik gewoon meer mijn best moest doen. Ik heb ontzettend veel gehuild want ik deed mijn uiterste best... ik kon er echt niet aan doen.
Op een gegeven moment waren mijn moeder en ik het beu en heb ik mij laten testen in het CLB (vroegere PMS). Mijn IQ was zeer goed, maar mijn wiskunde scoorde ondermaats. Toen heeft de CLB-medewerkster gezegt dat ik aan dyscalculie lijd. Daar ging mijn droom om archeologe te worden... ik wou me dan maar toespitsen op journalistiek maar ik maak veel schijffouten (vooral DT-fouten) dus dat kon ik ook al niet gaan doen. Ik ben dan naar een logopediste geweest (want ondertussen bleek dat ik een achterstand had in rekenen van het 4de leerjaar) gedurende enkele jaren om mijn rekenen bij te schaven en ik kon rekenen! Ik kon zelfs algebra... 
tenminste als zij erbij was. 
Het leek wel of al mijn kennis verloren ging eenmaal ik de deur achte rme dicht gedaan had van haar praktijk. Ik was 14 jaar en kon met moeite de klok lezen, had een rotslecht geheugen, kon met veel moeite cijfers lezen en schrijven etc. Ondertussen ging ik naar het technische ipv het humaniora en ik kon heel goed mee, behalve mijn wiskunde dan en alles wat rond dyscalculie hangt. Ten einde he bik ook dat moeten laten zakken en ben ik in het beroepsonderwijs beland. Ik kon het technische aan maar ik heb de kans niet gekregen omdat mijn wiskunde zo ondermaats was (ik haalde nooit de helft). Nu ik in het beroepsonderwijs zit, voel ik me bij momenten er niet goed bij. Wetende dat ik zonder die wiskunde toch had kunnen doen wat ik wou, doet pijn. Veel pijn. Ik wou gewoon de dingen doen die ik graag doe. Ik studeer ongelofelijk graag en ik schrijf énorm graag. Handwerk (zoals hoofdzakelijk gedaan word in het beroepsonderwijs) is mijn ding niet. Ik schrijf, lees, studeer vee liever maar ik heb geen keus. Ik ben nu afgestudeerd als verzorgende, een beroep waar je niet zo veel wiskunde, cijferkunde etc in nodig hebt maar vanaf volgend jaar wil ik graag verpleegkunde gaan studeren. Maar ik vrees... wat als ik een inspuiting klaar moet maken met x aantal cc? Ik heb al nachten wakker gelegen daarvoor. Ik kan je garanderen dat dyscalculie veel mogelijkheden ontneemt. Zo kan ik tijdens de koopjes wel gaan shoppen maar heb ik er geen idee van hoeveel 10% van de prijs is. Zo vergeet ik ook vaak mijn telefoonnummer (zelfs na héééééél vééééél herhalen), zo vergeet ik ook constant hoe ik mijn cake moet bakken (al heb ik hem al 10 keer gebakken), als mijn taart in de oven zit vergeet ik om welk uur ik hem erin stak en kan ik niet uitrekenen hoe laat het zal zijn als hij eruit moet, bij het autorijden kan ik niet inschatten hoever de volgende afrit is vb (over 500m een afrit... ma hoever is 500m?), ik kan de klok niet lezen zodat ik ontzettend vaak te laat kom ofwel véééééél te vroeg ben. Eenvoudige sommen (17+5vb) moet ik op mijn vingers uitrekenen, mijn tafels ben ik glads vergeten als ik ze niet regelmatig herhaal, betalen aan een kassa is ook al een ramp, onthouden welke kledingsmaat ik heb is er ook niet bij, enzovoort enzovoort enzovoort
Ik heb wel al die jaren geluk gehad dat mijn leerkrachten mij probeerden te begrijpen. Ze steunden me, gaven me wat extra tijd etc. Het enige nadeel is dat ik geen bewijs heb dat ik dyscalculie heb. Dat bestond toen waarschijnlijk nog niet denk ik.
We vermoeden dat mijn vader ook dyscalculie heeft, want hij kan ook moeilijk kloklezen, cijfers lezen en schrijven, cijfers omdraaien,... Hij is niet getest geweest maar we vinden dat niet nodig ook want uiteindelijk heeft hij het gemaakt in zijn leven en is de diagnose niet meer relevant.
Als ik op de website de types dyscalculie lees, dan kan ik me niet plaatsen in 1 van die vakjes. Ik heb zoveel symptomen die op dyscalculie wijzen en ook nog zoveel vragen...
* ik kan niet kloklezen, tenzij het klokken zijn met alle cijfers erop of klokken met digitale cijfers. Ook de gesproken taal zoals "kwart voor drie" kan iniet in digitale cijfers omzetten.
* cijfers hebben voorm ijg een waarde, 1 is even veel waard als 5 vb
* ik kan geen stapjes onthouden. Zo kon ik niet dansen want ik vergat telkens de opbouw van de dans en de structuur ervan
* groepsspelen kan ik ook niet want ik snap er nooit iets van en ik verwar alles met elkaar
* hoofdrekenen lukt niet, zeker niet met decimale getallen (die €'s zijn dus een regelrechte ramp)
* lengtes, groottes, breedtes etc kan ik niet inschatten (da's soms ook een probleem als ik in mijn auto aan het rijden ben... "over 500m een afrit"... ja maar... hoeveel is 500m?
* ik moet, als ik cijfers hoor, altijd eerst es nadenken alvorens ik mij ekan voorstellen hoe de cijfers eruit zien
* ik lees en schrijf de cijfers vaak omgekeerd
* na het lezen van het laatste cijfer, alweer het eerste vergeten zijn
* cijfers omdraaien
* ik lees andere cijfers dan op het papier staan
* eenvoudige sommen kan ik niet maken uit het hoofd ofwel moet ik mijn vingers gebruiken om te tellen
* ik wil een cijfer opnoemen dat ik in mijn gedachten voorstel maar uiteindelijk zeg ik een totaal ander cijfer dan ik in mijn gedachten zie
* enzovoort enzovoort enzovoort
ik heb gisteren nog een rapport teruggevonden van mij, en ik kon wel huilen: 34% haalde ik op dat ene rapport. Op een andere haalde ik 4.75/10, 4.7/10, 2.7/10, 3/10, 1/10, 12/30
getallenkennis : 12/20 (wow! eens de helft gehaald!), bewerkingen 7/15, meten en metend rekenen 3/10, meetkunde 2/5. In mijn lagere school 45%, 41% 49%48% 42%
Gelukkig heb ik nu een hele lieve vriend die mij écht helpt.
Zo schrijft hij een sms'je wanneer ik moet vertrekken naar één of andere afspraak en hoe laat ik daar moet zijn, helpt hij mij kloklezen of leest hij zelf de klok in mijn plaats, schrijft hij mijn telefoonnummer overal neer waar dat moet, enzovoort. Maar zowel hij als ik vrezen voor de verpleegkunde... destemeer omdat ik ook nog een hernia heb.
Inmiddels volg ik geen logopedie meer omdat het eigenlijk telkens maar tijdelijk iets uithaald. De dag erna ben ik toch weer alles vergeten en die geheugensteuntjes of ezelsbruggetjes maken het alleen maar ingewikkelder vind ik. Ik snap pas sinds gisteren waarom men voor 8+5 dit zo uitrekend: 8+2= 10 +3= 13. Ik ben 20 jaar en ik snap dat sinds gisteren
Het heeft een enorme impact op mijn leven vooral omdat ik in andere dingen wel erg goed ben zoals studeren (zolang het geen cijfers zoals jaartallen zijn dat ik moet studeren want die draai ik weer om en verwar ik helemaal), ben ik boeid door alles rondom mij, heb ik ongelofelijk veel interesses etc maar die dyscalculie blijft voor mij dagelijks grote parten spelen. En ik voel me er, eerlijk gezegt, vaak ongelukkig door. Men gebruikt zonder het te weten duizenden getallen per dag in allerhande bezigheden en telkens word je erop gewezen dat je het niet snapt, niet lezen kan, niet ...
Nu moet ik ook vertellen dat ik voor bepaalde zaken een verschikkelijk geheugen heb. Dingen diei k gisteren gedaan heb ben ik vandaag vergeten, dingen die ik morgen moet doen ben ik morgen vergeten. Als ik mijn verleden terug oproep in herrinneringen is dat bijna allemaal zwart. Hier en daar vind ik nog iets terug maar ik weet niets meer van de kleuterklassen, de reizen die ik vroeger maakte etc. Zo herrinnner ik me niet meer wat ik gisteren gegeten heb, wati k gedaan heb, wat ik nog moet doen vandaag (laat staan te wetn om welk uur ik het moet doen)... Ik vraag mij ook af of dat dat ook door die dyscalculie komt want mijn ouders vinden dat écht irritant dat ik altijd alles vergeet. Er zijn zaken hoor diei k kan onthouden maar dat zijn ern iet veel. Zo stond ik gisteren versteld toen mijn vriend zei dat hij dinsdagavond langsgekomen was. Dat was weg. Mijn grootmoeder vergeet vaak zaken maar na een eindje zou je gaan denken dat je zoals je grootmoeder bent (buiten het feit dat ik niet hallucineer dan). Is er iemand die me kan vertellen of mijn geheugen ook te maken heeft met mijn dyscalculie?
En dan had ik nog een vraagje: als ik kleuren ziet op een papiertje en ik moet ze luidop benoemen dan moet ik altijd goed nadenken en dan zeg ik vaak een ander kleur dan ik denk. vb: als ik rood zie, dan moet ik denken hoe dat kleur heet... als ik het dan weer weet en ik moet het luidop zeggen... dan noem ik het soms blauw! Erg irritant, zeker als je naar de winkel moet om nieuwe gordijnen/verf/behang/kledij/... Heeft dat ook te maken met mijn dyscalculie?
Cijfers, plaatsen, kleuren, gebeurtenissen... het dringt precies gewoon niet door in mijn hersenen. Al heb ik een hele grote woordenschat, kan ik ontzettend veel onthouden van de dingen die ik moet studeren (op korte termijn tenminste) zoals mijn verzorgingsvakken enzovoort maar andere zaken (zoals ik hierboven opnoemde ) zijn weg.
Ik heb er leren mee leven maar tis ongelofelijk moeilijk en lastig. Ik schaam me er ook voor. Mijn vriend heeft universiteit gedaan en dan is dat voor hem soms een beetje moeilijk te begrijpen maar hij doet zijn best en hij helpt mij veel. Ik heb ongelofelijk veel aan hem, zelfs al beseft hij het niet. Aan andere mensen heb ik dan weer totaal niets, watn mijn moeder ontkent (desondanks dat ze ook de diagnose gehoord heeft) bij momenten dat ik dyscalculie heb. Als ik erover praat, dan zegt ze telkens "mo mo mo, tzijn ergere dingen"... maar als ze me dan een uurwerk koopt, zegt ze dan "kijk es, ik heb er ene gekocht met alle cijfers op zodat je tgoed kan lezen". Nog andere mensen beginnen dan geprikkeld te reageren als je voor de 3de keer een cijfer vraagt te herhalen. "Ma zeg, ik heb je nu al twee keer gezegt ... om 14u moet je bij de kapster zijn". ... Dan word je echt wel verdrietig... En gekwetst. Als ik op mijn uitwisbaar bord schrijf dat ik om 7u op moet staan, om 7u30 vertrekken moet en om 8u aanwezig moet zijn, reken dan maar dat ik al van de dag ervoor nerveus ben! Zo erg zelfs dat ik niet slapen kan en zelfs fysieke klachten krijg.
Ik hoop écht dat mijn kindjes dat nooit zullen hebben of zeker niet zo erg als ik het heb want tis een ramp. Ik gebruik dan wel veel hulpmiddelen (prikbord, uitwisbaar bord, digitaal uurwerk, gsm met kalender/wekkerfunctie,...) maar uiteindelijk is dat niet hetzelfde. Je voelt je dom, onbegrepen, té veel ... Al weet je dat het niets te maken heeft met "dom" zijn, toch voel je je zo. Tis chaos in je hoofd, bij momenten net een zwart gat als je naar het verleden kijkt, gegevens lijken net pluimpjes die bij het minste verdwijnen en die je niet meer kan terugroepen.
Bedankt dat ik es mijn relaas mocht doen. Suggesties, antwoordjes, tips etc zijn altijd welkom! je kunt mij ook steeds mailen: knuffelprinsesje@hotmail.com of aanspreken op msn voor het onderwerp.
O ja en sorry voor de lange tekst maar 't moest es van mijn hart en ik ben opgelucht dat ik het hier es kan doen (tussen lotgenoten en mensen met begrip daarvoor). Trouwens ik ben ook een babbelaar
MVG
Chloë
Thanx voor t antwoord!