Vragen voor Sébastien

Wat kan een school doen?
Hoe kom ik aan informatie over dyscalculie?

Moderators: Sébastien, Renée

Vragen voor Sébastien

Berichtdoor Jill » 16 Mei 2005 15:14

Hallo
Laatst gewijzigd door Jill op 19 Okt 2009 10:55, in totaal 1 keer gewijzigd.
Jill
 
Berichten: 3
Geregistreerd: 16 Mei 2005 10:47

Berichtdoor Sébastien » 17 Mei 2005 15:45

Hoi Jill,

Ja ik heb een paar jaar voor de klas gestaan en lesgegeven in wiskunde aan de onderbouw. Dit jaar heb ik niet meer voor de klas gestaan.

Ik zat op een school waar ze welwillend stonden tegenover kinderen met een leerstoornis. Kinderen met dyslexie kregen een speciale kaart (handig voor zichzelf als geheugensteuntje én handig voor de docent die niet van iedere leerling afzonderlijk kan onthouden welke 'extra's' iemand mag) waarop stond wat ze 'extra' mochten t.o.v. andere leerlingen. Eigenlijk de richtlijnen opvolgende van het dyslexieprotocol.
Ik heb er zelf voor gepleit om kinderen met dyscalculie - mits nodig - meer tijd te geven voor een toets. Hoewel het niet bij alle kinderen baat zal hebben, heeft het wel een positieve uitwerking:
- ze hebben het gevoel dat er rekening met hen gehouden wordt.
- gevoelens van faalangst neem je op de toets grotendeels weg, want tijdsdruk speelt dan minder een rol.
- kinderen met procedurele dyscalculie en met name kinderen met automatiseringsproblemen zullen hierbij baat hebben.
Zelf heb ik niet voorgesteld om het rekenmachientje extra te laten gebruiken, omdat het tegenwoordig bijna standaard is dat de toets mét gemaakt worden.

Het belangrijkste is eigenlijk dat je een kind laat merken dat je het kind wil helpen dat dyscalculie heeft en niet in de kou laat staan. Eén van mijn leerlingen was bijvoorbeeld verontwaardigd dat haar oude wiskunde docent niet eens wist wat dyscalculie was; dus (een beetje) kennis van zaken neemt die frustratie ook weg.

Ik heb in twee verschillende jaren, ieder jaar 1 kind gehad, waarvan de RT'er mij vertelde dat dat kind dyscalculie had. (In hoeverre dat door een psycholoog getest is weet ik niet). In beide gevallen vielen ze uit op het visueel-ruimtelijke vlak. Dus als er in een boek een paar kubussen getekend waren en bepaalde coördinaten opgezocht moesten worden, of de Stelling van Pythagoras moesten toepassen, kwamen ze er niet uit omdat ze zich niet voor konden stellen dat bepaalde dingen die ze niet in het boek zagen, dat die er in de werkelijkheid wel waren. (Aan dit type kinderen zul je tijdens de les Duits weinig hinder ondervinden denk ik).

Op deze school kregen de kinderen met dyscalculie ook 1 uur in de week extra les, in de zin van: de 'gewone' zaken die je zou moeten kennen wat rekenen betreft. Dus de tafels herhalen (want die bleken er niet goed in te zitten) en allerlei andere zaken met de bewerkingen: +,-,:,x kwamen aan bod. Omdat de kennis over dyscalculie ontbrak werd er niet gericht iets met het probleem gedaan, helaas. Maar alle aandacht helpt.

Verder heb ik van een paar kinderen wel het vermoeden (gehad) dat ze dyscalculie zouden kunnen hebben. Ik ben nog steeds voorzichtig met deze term, want ik gebruik liever pseudodyscalculie* totdat is vastgesteld door een psycholoog of orthopedagoog dat er werkelijk sprake is van dyscalculie.
Maar één van die kinderen deed er uren over om een bepaald stappenplan van een wiskundeopgave te maken. De opgave was steeds hetzelfde, maar als er 20 sommen waren, was hij bij de laatste som nog steeds aan het puzzelen in welke volgorde iets nu gemaakt moest worden, zelfs na veelvuldig helpen en bijlessen. Deze persoon kwam wel in aanmerking voor extra hulplessen, maar kon door capaciteitproblemen niet op korte termijn (op school) gestest worden. Op school betekent hier met enkele testen aantonen dat er behoorlijk een onderprestatie is, zonder dat je er een etiket aan vast mag plakken.

Ik heb ook een leerling gehad die halverwege het jaar gediagnosticeerd werd en ADD bleek te hebben. (ADD is ongeveer hetzelfde als ADHD, maar dan het tegenovergestelde van HYPER). Die jongen bleek alles ontzettend goed te weten op elk moment dat je iets aan hem vroeg (ook thuis), maar op het moment van de toets kwam het er helemaal niet uit. Hij was ook elke keer ontzettend zenuwachtig tijdens een toets. Nadat we ook hem meer tijd gunden op een toets werden de cijfers een stuk beter en ook aanvaardbaarder.
Ik denk maar zo: iemand die iets niet weet of iets niet snapt heeft niks aan extra tijd, maar weet je iets wel, maar kun je het niet zo snel oproepen als ieder ander, dan helpt het zeker. Je wilt namelijk iemand testen op z'n kennis, en meestal niet op het feit van snelheid!

Verder behandelde ik iedere leerling hetzelfde en heb zeker niet altijd rekening gehouden met het kind met dyscalculie, want vaak zijn er nog 29 anderen die ook je aandacht opeisen. Het enige dat ik echt nadrukkelijk heb gezegd is dat ze zelf moesten aangeven als iets niet lukte, en dat ik hen dan zo goed mogelijk zou helpen. Mijn ervaring was dat ze die 'uitnodiging' vaak wel aannamen :)

* pseudodyscalculie naar analogie van mijn verslag: zelfde symptomen als dyscalculie maar een heel andere oorzaak.

Groetjes,
Sébastien
Gebruikers-avatar
Sébastien
Moderator
 
Berichten: 385
Geregistreerd: 10 Feb 2005 23:30
Woonplaats: Flevoland


Terug naar Voor leerkrachten, begeleiders en studenten

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten

cron