barkoe schreef:Vraag me soms weleens af of zij wel daadwerkelijk dyscalculisch is. Wil groep 6 nog even afwachten, en misschien dan nog een keer laten testen op dyscalculie. Ik weet niet of dat dit zinvol is, omdat zij in mei 2008 al getest is en een dyscalculieverklaring heeft. Weet iemand mij te vertellen of dat je überhaupt wel voor de 2e keer getest kan worden?
Het probleem van dyscalculie is dat men meestal dyscalculie vaststelt op basis van achterstand. Achterstand van een paar jaar wordt vaak als maatstaf genomen om aannemelijk te maken dat er sprake kan zijn van dyscalculie. Dit doet men tenminste voor de basisschoolleeftijd. Op de middelbare schoolleeftijd is het constateren van 'zoveel' jaar achterstand niet zo zinvol en wordt er gekeken naar de prestatie t.o.v. leeftijdsgenoten uitgedrukt in een percentage.
Ik ben zelf niet zo'n voorstander van 'uitsluitend' een verklaring geven van achterstand, want die achterstand kun je in veel gevallen behoorlijk reduceren via RT. Het probleem is dat je het symptoom aanpakt en niet de oorzaak. Om een metafoor te gebruiken: als iemand kleurenblind is kun je die persoon perfect leren om bij het bovenste lampje van een verkeerslicht te wachten en onderste lampje door te rijden, maar de kleurenblindheid los je er niet mee op. Zo werkt het mijn inziens ook bij dyscalculie. Je kunt iemand (via omwegen vaak) vaardig maken om het juiste resultaat binnen redelijke tijd te produceren, maar de oorzaak haal je daarmee niet weg.
Als het testen voor de tweede keer gebeurt voornamelijk met een op achterstandgerelateerde methode, zal er minder grond zijn om iemand (opnieuw) een dyscalculieverklaring te geven. Als er echter wordt gekeken naar de oorzaak (wat vaak moeilijk(er) vast te stellen is), dan zal dezelfde diagnose als de eerste keer gesteld moeten worden.
In mijn eigen klassen heb ik leerlingen gehad die een dyscalculieverklaring hadden of wat mij betreft dyscalculisch waren (die laatste groep wilde zich niet laten testen), maar konden prima cijfers voor wiskunde halen, zelfs 1 leerling met gemiddeld een 8,5 aan het einde van het jaar, terwijl de tafels en breuken e.d. een NO-GO gebied waren.
Ik moet er wel bij zeggen dat wiskunde en rekenen aparte vaardigheden zijn en dat het rekengedeelte in het voortgezet onderwijs wordt overgenomen door het rekenmachientje. Maar wat ik wil zeggen is dat het aan anderen moeilijk uit te leggen valt dat je met een 8,5 gemiddeld best dyscalculie kunt hebben en met bijvoorbeeld een 3,0 geen dyscalculie kunt hebben.
Verder is een dyscalculieverklaring in feite voor de rest van je leven. Wel vreemt als je weet dat Shalev (2005) heeft geconstateerd dat 47% drie jaar na de eerste diagnose nog maar voldoet aan de opgestelde criteria. Weer drie jaar later voldoet nog maar 42% aan de criteria voor dyscalculie. Maar of je hier zelf als ouder iets mee moet in het kader van hertesten durf ik niet te zeggen/adviseren.
1) of de testmethode is niet waterdicht?
2) of de dyscalculieverklaring is niet lang houdbaar?
Hoe dan ook, het aanhouden van de dyscalculieverklaring zal geen kwaad kunnen. Als later voor een bepaalde studie die verklaring in de weg zit, dan kan een hertest altijd nog overwogen worden.