Hallo forumleden,
Ik ben Maria, moeder van een 13 jarige zoon met Dyscalculie.
Sinds een half jaar is bij hem Dyscalculie geconstateerd, hij is hier voor getest en wij hebben van het bureau dat hem getest heeft een dyscalculie-verklaring ontvangen.
Jaren hebben wij op de basisschool onze zorgen geuit omtrent het slechte rekenen van onze zoon. Bij elke ouderavond kaarten wij dit aan, en steeds werden wij naar huis gestuurd met de mededeling ; " ach mevrouw hij doet het verder toch goed, en een kind kan nu eenmaal niet overal goed in zijn".
Begin groep 8 heb ik nog bij zijn juf gevraagd hoe groot zijn achterstand op dat moment was, dat zou volgens haar toen maximaal 1 jaar zijn.
Ik had tot vorig jaar nooit van dyscalculie gehoord, maar doordat het slechte rekenen nu een grote invloed kreeg op bv.proefcito's, ben ik eens rond gaan snuffelen omtrent rekenproblemen en kwam toen ook de term dyscalculie tegen. Ik heb toen ook aan de leerkracht gevraagd of hier misschien sprake van kon zijn, ze lachte me bijna uit en zei dat dit echt niet het geval was.
Vervolgens werden halverwege dat jaar in groep 8 testen afgenomen door externe instantie's, zoals bv. de vmbo-scholengemeenschap alhier.
Van de uitslag zijn wij ons rotgeschrokken !
Daar stond zwart op wit dat onze zoon een reken-achterstand had van 4 jaar.
Dat zijn taalkundig iq dermate hoog was dat hij een havo/vwo verwijzing kreeg, maar zijn rekenkundig iq was dermate laag dat zelfs het laagste vmbo onderwijs problematisch zou zijn.
Er stond ook zwart op wit dat er waarschijnlijk sprake was van dyscalculie.
Vanaf dat moment heeft de basisschool alle medewerking verleend voor een officieele test ed. die ook door de school betaald is.
Dit had natuurlijk jaren eerder moeten gebeuren.
De achterstands-schade en de onzekerheid van mijn zoon is niet te herstellen
Mijn zoon zit nu als brugklasser op het vmbo-t onderwijs.
Dat lijkt de beste middenweg voor hem te zijn. Voor alle vakken scoort hij prima punten, achten, negens en zelf al een tien.
Tot hij van de week thuis kwam met zijn eerste wiskunde toets : een 1,5
Hij was helemaal overstuur, en is al bang dat hij van school af moet terwijl hij het hier erg naar zijn zin heeft en allemaal vriendjes heeft.
Hij heeft deze toets ook gewoon met de rest van de klas mee moeten maken, zonder extra hupmiddelen of wat dan ook, wat hem natuurlijk nooit al lukken.
Ik heb zijn mentor gebeld. Die had al met de wiskundeleraar gesproken.
De wiskundeleraar weet niet wat hij hiermee aan moet. Er zijn op deze school al meer dyscalculie leerlingen geweest, maar zo ernstig als dit hebben ze nog niet meegemaakt. Met een dermate grote achterstand.
Ik heb hier al slapeloze nachten van, als die leraar het al niet weet wat kunnen wij dan nog doen ?
Hij krijgt op school al elke vrijdag extra RT, door een erkend extern bureau.
Ik ga komende week maar een afspraak regelen met de wiskunde leraar en de RT-docent, om te bespreken wat we hier verder nog aan kunnen doen.
Wat we tot dusver wel geleerd hebben is dat we echt niet meer passief blijven luisteren naar leerkrachten. Waarschijnlijk zullen we de komende jaren elke keer zelf actie moeten ondernemen maar dat hebben we er graag voor over.
Het zal me een worst wezen dat ze zuchten als deze moeder zich weer meld op school.