Eindelijk heb ik de informatie gevonden waar ik naar zocht!
Er blijkt een verband te zijn tussen dyscalculie en logisch denken.
Afgelopen dinsdag vond ik op een tweedehandsboeken-tafel een boek van Dumont, serie Ortho, titel Leerstoornissen, Uitg. Lemniscaat. Bij rekenstoornissen stond het:
"Bij het rekenen gaat behalve handelen-voorstellen-taal een aspect naar voren komen dat bij de andere functies kennelijk nog niet zo onze aandacht vroeg: het logisch denken."
Ik wist niet wat ik las, alsof ik eindelijk de puzzle af kan maken!
Misschien heb ik het al eens ergens onder ogen gehad, maar nooit op die manier dat ik daarmee een verklaring vond voor de niet altijd logische gedachten en en het daaruit volgende onlogische gedrag van de jongste. In de opvoeding staan we vaak voor verrassingen en zijn er regelmatig grote en kleine conflicten. Aan de ene kant hoort dat een beetje bij kinderen, maar soms gebeurde het zo vaak of zo onverwacht -want onlogisch- en heftig dat ik wel eens dacht dat er misschien nóg iets aan de hand was naast dyscalculie. Ik heb echter nooit met overtuiging iets herkend (bijv. NLD). Hier op de site is niet veel te vinden over gedrag, meer over de ervaring (en strijd) op school en de gevolgen daarvan voor je zelfbeeld. Dat herken ik ook wel bij haar.
Je kunt praten als Brugman (de logica van iets laten zien, zodat ze begrijpt waarom iets wel of niet zo moet), maar dat heeft niet altijd zin. Het komt niet aan. Soms wel hoor, als ze lekker in haar vel zit, dan accepteert ze het. Als ik moest omschrijven wat het was, dan kwam altijd het woord 'onlogisch' bij mij boven. Maar niemand die dat oppakte. Het ligt ook meer op het gebied van opvoeding dan op het gebied van onderwijs. Bij onderwijs is die onlogica indirect te herkennen in getalbegrip etc. Maar dat gaf geen duidelijke link naar gedrag en ontwikkeling thuis. Dat bleef maar een groot vraagteken.
Ik moet er dus rekening mee houden dat ik niet mag verwachten dat ze ergens de logica van inziet. Moet een andere manier vinden hiervoor. Accepteren dat ik daarmee te veel van haar vraag. Hoe ik het dan moet aanpakken, daar moet ik mijn gedachten nog over laten gaan.
Nog iets anders waar ik al jaren informatie over zocht, maar niet vond: spatieel ordeningsprobleem. Van een lerares van de LOI wist ik al dat het nooit op zichzelf stond, maar altijd deel uit maakt van een stoornis. Zij noemde Terborg, zij dacht dat hij er over zou hebben geschreven, maar ik kon daarvan geen literatuur vinden. Ook hier bleef het grote vraagteken. De stoornis bleek 3 jaar later dyscalculie te zijn.
Van de kinderfysiotherapeut wist ik namelijk dat hij in de fijne mototriek een partieel ordeningsprobleem zag, waar een deel van haar gedrag thuis ook op terug te voeren was (niet teveel opdrachten tegelijk, voorkeur voor óf de ene kant van de lijn óf helemaal voor de andere kant, de nuances tussenin niet goed kunnen onderscheiden). Maar ook dat begrip kon ik nergens anders terugvinden. In dit boek wordt het een partiele dysfunctie (defect) genoemd en lees ik eindelijk hoe ik dit moet plaatsen.
N.B. Het boek waaruit ik dit haal is wel gedateerd hoor: 1971.
" Een schematische voorstelling van de relatie tussen partieel defect en leerstoornis:
Oorzaken of syndroom
------>
Partieel defect:
- één-wording van waarnemen en bewegen (sensomotorische coordinatie)
- ordening in ruimte en tijd (spatio-temporele organisatie)
------>
Stoornis in
- taalcommunicatie (afasie)
- het begrip van symbolen (asymbolie)
- het begrijpen van wat waargenomen wordt (agnosie)
- het uitvoeren van handelingen (apraxie, inclusief agrafie)
- het zuiver schrijven (dysorthografie)
- het lezen (dyslexie)
- het rekenen (dyscalculie) "
Dit partieel defect heeft ook met mij te maken (ordenen, tijdsbesef, volgorde etc). Ik ga eens kijken in de bibliotheek naar een herziene versie (deze is van 1971...) om mee te nemen op vakantie. Het lijkt me beslist de moeite van het lezen waard.
Janne, ik ben benieuwd of jij met deze informatie ook wat kunt. Jij had ook je vragen hé?
Nou, dat was het even,
Groet van Sita